Σήμερα στη μέρα μου πλανιέται μια νοσταλγία. Μια νοσταλγία που προέρχεται από τις αποστάσεις που δεν μπορούμε να διανύσουμε..
Θυμάμαι μια συζήτηση σ'ενα μικρό καφέ.
- Γιατί?
- Για το καλό δεν μπορείς να το πολεμήσεις. Το κακό είναι εύκολο. Κοντινό γνώριμο. Είναι το καλό που δεν αναγνωρίζεται εύκολα. Πρέπει να το συλλάβεις έτσι μ'ενα βλέμμα μόνο, απότομα, χωρίς σκέψη. Να νοιώσεις ότι είναι εκεί από ένα τυχαίο χαμόγελο. Θα σου αποκαλυφθεί σαν ένα μόλις φευγαλέο αεράκι, μια ανάσα. Για αυτό οι άνθρωποι δεν μπορούν να το πολεμήσουν. Είναι τόσο μακριά, τόσο κοντά που θέλει ένα ελάχιστο απότομο πείσμα για να ενώσεις τις αποστάσεις.
Αφιερωμένο πάντα, σ'εκείνους που κάποια στιγμή έτυχε και κατάλαβαν..
"Εσείς, εσείς που εμείς αγαπάμε,
εσείς δεν μπορείτε να μας δείτε
δεν μπορείτε να μας ακούσετε
μας φαντάζεστε τόσο μακρυά
αλλά είμαστε τόσο κοντά.
Είμαστε άγγελοι.
Φέρνουμε κοντά αυτούς που είναι μακρυά
Είμαστε άγγελοι
Φέρνουμε το λόγο σε όσους αμφισβητούν
Δεν είμαστε φως ούτε μηνύματα
Είμαστε αγγελιοφόροι
Εμείς...δεν είμαστε τίποτα
Εσείς είστε...
το παν για μας."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου