Το καλοκαίρι το αφιερώνω πάντα στο να βλέπω ξανά και ξανά τις παλιές ταινίες. Παλιές τρόπος του λέγειν.. Πόσο παλιός μπορεί να είναι ο Τσανς ο κηπουρός που η ζωή του μέσα από το "χαλασμένο τηλέφωνο" γίνεται ο απίστευτος Τσονσυ Γκάρντνερ!!! Χιουμορ που σπάει κόκκαλα. Οπως πάντα. Το είδα για να δω ξανά και ξανά τον Τσανς να επαναλαμβάνει στο κάθε τι με απόλυτη σιγουριά "το είδα στη τηλεόραση". Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...
Δεν συζητώ για την απίστευτη κωμικοτραγική ερωτική σκηνή όπου η Σιρλει Μακ Λειν τα δίνει όλα για να τον παρασύρει και εκείνος είναι εκεί καρφωμένος με το τηλεκοντρόλ να αντιγράφει μαθήματα γιόγκα!!! Ούτε για όλο τον υπόλοιπο σαρκασμό που ξεχειλίζει τραγικά σε κάθε σκηνή..
Πιο πολύ απ'ολα όμως εκείνο το γνωστό ύφος, που δεν ξέρεις αν πρέπει να τρομάξεις ή να γελάσεις...
Μερικές ταινίες γίνανε για να είναι εκεί πάντα παρούσες. Φρέσκιες, ολοζώντανες όπως η πρώτη μέρα προβολής. Ακραίο χιουμορ του παραλογισμού μας, της ανυπαρξίας μας, του καθημερινού ζωτικού μας ψέματος, της ανοησίας μας και της απόλυτης μοναξιάς μας...
Κι ο Τσανς ο κηπουρός με το τηλεχειριστήριο στο χέρι εκεί ανέκφραστος επικίνδυνα σοβαρός, να μας το υπενθυμίζει!
Οπως στη ταινία, ότι και να μας πει εμείς θα ακούσουμε αυτό που θέλουμε αυτό που ορίζει το δικό μας παραμύθι, αλλα η αλήθεια θα είναι εκεί τραγική και κωμική μαζί πέρα από εμάς πέρα από τις κρυφές επιθυμίες μας. Η αλήθεια είναι τόσο απλή όσο ποτέ δεν θα θελήσουμε να παραδεχτούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου