ΑΛ ΠΑΤΣΙΝΟ

Χωρίς σχόλια ή μελετημένες αναλύσεις απλά είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός.

Ο ΕΜΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ


Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ


Ο ΝΟΝΟΣ


ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ


Sea of love


ΤΟ ΨΩΝΙΣΤΗΡΙ


ΣΕΡΠΙΚΟ


DOG DAY


ΠΑΝΙΚΟΣ ΣΤΟ ΝΗΝΤΛ ΠΑΡΚ


SCARFACE


και όλες οι άλλες ταινίες..

BEING THERE..

Το καλοκαίρι το αφιερώνω πάντα στο να βλέπω ξανά και ξανά τις παλιές ταινίες. Παλιές τρόπος του λέγειν.. Πόσο παλιός μπορεί να είναι ο Τσανς ο κηπουρός που η ζωή του μέσα από το "χαλασμένο τηλέφωνο" γίνεται ο απίστευτος Τσονσυ Γκάρντνερ!!! Χιουμορ που σπάει κόκκαλα. Οπως πάντα. Το είδα για να δω ξανά και ξανά τον Τσανς να επαναλαμβάνει στο κάθε τι με απόλυτη σιγουριά "το είδα στη τηλεόραση". Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...

Δεν συζητώ για την απίστευτη κωμικοτραγική ερωτική σκηνή όπου η Σιρλει Μακ Λειν τα δίνει όλα για να τον παρασύρει και εκείνος είναι εκεί καρφωμένος με το τηλεκοντρόλ να αντιγράφει μαθήματα γιόγκα!!! Ούτε για όλο τον υπόλοιπο σαρκασμό που ξεχειλίζει τραγικά σε κάθε σκηνή..

Πιο πολύ απ'ολα όμως εκείνο το γνωστό ύφος, που δεν ξέρεις αν πρέπει να τρομάξεις ή να γελάσεις...

Μερικές ταινίες γίνανε για να είναι εκεί πάντα παρούσες. Φρέσκιες, ολοζώντανες όπως η πρώτη μέρα προβολής. Ακραίο χιουμορ του παραλογισμού μας, της ανυπαρξίας μας, του καθημερινού ζωτικού μας ψέματος, της ανοησίας μας και της απόλυτης μοναξιάς μας...
Κι ο Τσανς ο κηπουρός με το τηλεχειριστήριο στο χέρι εκεί ανέκφραστος επικίνδυνα σοβαρός, να μας το υπενθυμίζει!

Οπως στη ταινία, ότι και να μας πει εμείς θα ακούσουμε αυτό που θέλουμε αυτό που ορίζει το δικό μας παραμύθι, αλλα η αλήθεια θα είναι εκεί τραγική και κωμική μαζί πέρα από εμάς πέρα από τις κρυφές επιθυμίες μας. Η αλήθεια είναι τόσο απλή όσο ποτέ δεν θα θελήσουμε να παραδεχτούμε.

ΑΣΤΕΡΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ Τ'ΑΣΤΡΑ..

Αυτά τα μάγια που μου έκαναν όταν ήμουν πολύ μικρή δεν θα θελήσω ποτέ να λύθούν. Πρέπει να ήμουν μόλις στη πρώτη δημοτικού όταν η μητέρα μου είχε την απίθανη ιδέα να με πάρει από το χεράκι, με κάθισε σε μια πάνινη πολυθρόνα στο θερινό σινεμά της γειτονιάς μας, μου αγόρασε κι ένα σακουλάκι πατατάκια (ή πασατέμπο δεν θυμάμαι..) και είδα τη ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ Τ'ΑΣΤΡΑ.

Εκεί πρέπει να γίναν τα μάγια πάνω μου. Η μαγική βεργούλα του Μίκυ βγήκε από την οθόνη προσπέρασε τα γιασεμιά που μοσχοβόλαγαν και σταμάτησε επάνω μου. Ενας ολόκληρος κόσμος από όνειρα ανακατεμένα με κάθε λογής συναισθήματα με πλυμήρισαν. Και ήξερα ότι εκείνη ακριβώς τη νύχτα απόκτησα ένα ισόβιο φίλο. Ενα φίλο που δεν θα μ'εκανε ποτε να μετανιώσω που τον γνώρισα. Τον κινηματογράφο.

Τώρα τόσα χρόνια μετά, ανάμεσα σε όλα τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τα βήματά μου, ανάμεσα σε όλες τις χαρές και τις λύπες, θυμήθηκα προχτές το βράδυ καθισμένη ανάμεσα στα παιδιά μου στο θερινό σινεμά της γειτονιάς καθώς μασουλάγαμε πάλι τα πατατάκια μας και πίναμε το παγωμένο αναψυκτικό, ότι αυτή η μαγεία είναι εκεί παρούσα πάντα. Επέζησε ανάμεσα στη μόλυνση που σκεπάζει τα πάντα, επέζησε όπως και το γιασεμί που μυρίζει ακόμα, όπως το γαύγισμα του αδέσποτου που ταράζει την ησυχία της ταινίας, όπως το αεράκι που φυσάει αργά στη βραδινή παράσταση και σε κάνει να φοράς το απαραίτητο ζακετάκι...

Τα καλυτέρα μας χρόνια δεν φύγαν. Κρύβονται ανάμεσα στα χαλίκια στα θερινά τα σινεμά...

ΟΝΕΙΡΑ...

Απ' τη χρονιά που πέρασε, μεταξύ άλλων, συγκρατώ δυό όνειρα.. ή εφιάλτες? Υπαρχουν ταινίες που απλά αφήνεσαι να δεις. Κι όπου σε πάνε..

THE FOUNTAIN



TIDELAND

ΙΑΝ ΜΑΚΚΕΛΕΝ

Για τους νεώτερους είναι ο μαγικός Γκαντάλφ ή ο ανίκητος Μαγκνίτο. Κι όμως αυτές τις μέρες που ζούμε διάφορα γεγονότα κι έχουμε ανάγκη να σκεφθούμε, να αναλύσουμε βαθειά ανθρώπινα συναισθήματα, τρυφερά ή σκληρά, που κοιτάμε σκεπτικοί κοινωνικά δρώμενα που μας θλίβουν και μας αφήνουν με μια πίκρα για το ανθρώπινο είδος... θυμήθηκα τρεις ταινίες που ένοιωσα διάφορα συναισθήματα όταν τις είδα. Και όχι μόνο. Γεμισε η οθόνη μου από την ερμηνεία ενός αληθινά μαγευτικού Ιαν Μακκέλεν. Δείτε τις όσοι δεν τις έχετε δει, θυμηθείτε μαζί μου όσοι τις είδατε.

GODS AND MONSTERS



RICHARD III



APT PUPIL

ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΑΝ...

Για να μην ξεχνάμε μερικές ταινίες που βρίσκονται κάπου εκεί στο συρτάρι για να μας θυμίζουν πάντα ότι γύρω μας μερικές αλήθειες, μερικά γεγονότα είναι εδώ πάντα παρόντα, έστω κι αν αλλάζουν στυλ. Αλλωστε ο κινηματογράφος με τη δύναμη της εικόνας μερικές φορές πλησίασε τη πραγματικότητα. Και λεω πλησίασε, γιατί η πραγματικότητα είναι σίγουρα πιο στυγνή ακόμα κι από τις πιο καλοδουλεμένες σκηνές.

ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ


ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ


Ο ΜΙΣΙΣΣΙΠΗΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ


BOYS DON'T CRY...

META TO 2000...

Αν ήθελα να θυμηθώ ταινίες από το 2000 και μετά λογικά δεν θάξερα τι γιατί το θέμα το έχω ξεφτιλίσει τα τελευταία χρόνια και ούτε ξέρω πόσες ταινίες μπορεί να έχω δει.. Κι όμως όσο δύσκολο κι αν μου φάνηκε ήρθαν αυθόρμητες εικόνες στο μυαλό μου και να.. Το παρακάτω πακετάκι μου άφησε πολλά. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα τις ξεχάσω αυτές τις ταινίες. Ισως γιατί αυτό το πακετάκι έχει τόσα πολλά? (Ας με συγχωρήσουν οι υπόλοιπες ταινίες που αγάπησα. Σιγά σιγά όλα θα τα πούμε)



Η ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΑΝΩΝΥΜΟΥ


Η ΠΤΩΣΗ



OLD BOY


ΑΘΙΚΤΟΣ

ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ...

Σήμερα στη μέρα μου πλανιέται μια νοσταλγία. Μια νοσταλγία που προέρχεται από τις αποστάσεις που δεν μπορούμε να διανύσουμε..
Θυμάμαι μια συζήτηση σ'ενα μικρό καφέ.
- Γιατί?
- Για το καλό δεν μπορείς να το πολεμήσεις. Το κακό είναι εύκολο. Κοντινό γνώριμο. Είναι το καλό που δεν αναγνωρίζεται εύκολα. Πρέπει να το συλλάβεις έτσι μ'ενα βλέμμα μόνο, απότομα, χωρίς σκέψη. Να νοιώσεις ότι είναι εκεί από ένα τυχαίο χαμόγελο. Θα σου αποκαλυφθεί σαν ένα μόλις φευγαλέο αεράκι, μια ανάσα. Για αυτό οι άνθρωποι δεν μπορούν να το πολεμήσουν. Είναι τόσο μακριά, τόσο κοντά που θέλει ένα ελάχιστο απότομο πείσμα για να ενώσεις τις αποστάσεις.
Αφιερωμένο πάντα, σ'εκείνους που κάποια στιγμή έτυχε και κατάλαβαν..

"Εσείς, εσείς που εμείς αγαπάμε,
εσείς δεν μπορείτε να μας δείτε
δεν μπορείτε να μας ακούσετε
μας φαντάζεστε τόσο μακρυά
αλλά είμαστε τόσο κοντά.
Είμαστε άγγελοι.
Φέρνουμε κοντά αυτούς που είναι μακρυά
Είμαστε άγγελοι
Φέρνουμε το λόγο σε όσους αμφισβητούν
Δεν είμαστε φως ούτε μηνύματα
Είμαστε αγγελιοφόροι
Εμείς...δεν είμαστε τίποτα
Εσείς είστε...
το παν για μας."

ΣΚΑΚΙ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ!!!

Χαζεύοντας διάφορες σελίδες για τον κινηματογράφο βρήκα αυτήν εδώ

movie-chess.hemobile.de/showfilm.php?filmfile...

ΣΚΑΚΙ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ!!

Ουτε είχα σκεφτεί ποτέ πόσες διάσημες σκηνές ήταν γύρω από ένα σκάκι. Σκηνές και ταινίες που άφησαν σίγουρα το στίγμα τους!!!

Τριγυρίστε λιγάκι τη σελίδα. Εγώ προσωπικά θυμήθηκα ταινίες απίθανες που είχα ξεχάσει εντελώς και μπήκα στη πρίζα να δω κάποιες που μέχρι σήμερα μου έχουν ξεφύγει εντελώς!!!

Η εικόνα από τον μαγικό Lost Horizon του Κάπρα. Σκάκι στην ονειρεμένη ΣΑΝΓΚΡΙΛΑ!!!!

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ...

Διαβάζω ένα βιβλίο του κοινωνιολόγου Denis Duclos που λέγεται "Το σύμπλεγμα του λυκανθρώπου" Το συνιστώ άμεσα σε όσους ψαχουλεύουν σαν και μένα τα κρυμένα μυστικά πίσω από τις εικόνες. Το βιβλίο είναι μια αναλυτική παρουσίαση των λεγόμενων serial killers που έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα στη παγκόσμια φρίκη και μάλιστα με τρόπο που ...μόνο ο κινηματογράφος μπόρεσε να συλλάβει.

Η παρουσίαση του βιβλίου λέει :
"Γιατί υπάρχουν τόσοι serila killers στις Ηνωμένες Πολιτείες? Γιατί η αμερικανική πολιτιστική παραγωγή, ταινίες, τηλεόραση, βιβλία, διαποτίζεται, σε τέτοιο βαθμό από τη βία και τη σκληρότητα? Αραγε είναι αλήθεια ότι το θέαμα της φανταστικής βίας ενθαρρύνει την απελευθέρωση των βίαιων ενστίκτων? Και επιπλέον, γιατί η διττή προσωπικότητα του δρα Τζεκυλ και του Μιστερ Χαυντ όμοιως όπως και το σύμπλεγμα του λυκανθρώπου εμφανίζονται τόσο έντονα στην βορειοαμερικάνικη κουλτουρα?"

Στο βιβλίο στην εκτενή περιγραφή του καθε ήρωα της φρίκης κάνει πολύ ενδιαφέροντες συνειρμούς με τις μυθολογίες των βορειοευρωπαικών λαών, και αναφέρεται εκτενώς στις ταινίες που εμπνεύστηκαν από αυτούς τους ...δαίμονες?

Αρκεί να γράψω ενδεικτικά μερικούς από τους τίτλους των κεφαλαίων για να δώσω το γενικό νόημα.
Ο μύθος του τρελλού πολεμιστή, ζώντας από το κυνήγι, ιερό μένος, η αρπαγή , η αιχμαλωσία, το σοκ, η τρομοκράτηση και πάει λέγοντας.
Να σκοτώσει κανείς ή να κάνει πολύ κακό?

Συγκλονιστικά τα αποσπάσματα από τις ομολογίες των δολοφόνων.
Οι δε πληθώρα ταινιών που αναφέρονται μπορούν κάλλιστα να δημιουργήσουν την απόλυτη ταινιοθήκη του τρόμου.

Μια και σύντομα περιμένουν οι λάτρεις του είδους τη ταινία Ζόντιακ (την τελευταία εκδοχή γιατί ταινίες έχουν γίνει πολλές σχετικά με τον Ζοντιακ), αναφέρω ένα απόσπασμα που διαβάζω στο βιβλίο από μία επιστολή που είχε στείλει κάποιος με υπογραφή Ζοντιακ τότε στις εφημερίδες του Σαν Φραντσίσκο.

"Θα βασανίσω τους δεκατρεις σκλάβους που με περιμένουν στον Παράδεισο. Θα τους δέσω πάνω σε μυρμηγκοφωλιές και τους κοιτάζω να συστρέφονται ουρλιάζοντας. Θα χώσω σκλήθρες στα νύχια τους και θα τους βάλω φωτιά. Θα τους κλείσω μέσα σε κλουβιά και θα τους μπουκώσω με αλμυρό βοδινό. Θα με ικετεύουν να τους δώσω να πιούν και εγώ θα τους γελάω κατάμουτρα...."
Σταματώ εδώ γιατί ή συνέχεια είνα απερίγραπτη.

Πολλοί έχουν μείνει σκεπτικοί και φοβισμένοι πίσω από την λατρεία της φρίκης που βλέπουμε σε κάθε λογιών μάτια την ώρα που απάνθρωποι ήχοι και εικόνες διαγράφονται. Ομως γιατί αλήθεια είναι τόσο μεγάλη η επιτυχία?

Γιατί ένα αποτρόπαιο θρίλερ δεν φοβάται ποτέ αν θα έχει ή όχι επιτυχία. Βαδίζει σταθερά και σίγουρα στη κινηματογραφική δόξα.

Είναι μια τεράστια συζήτηση βέβαια που κανείς μπορεί να συμπεριλάβει τα πάντα!!
Δεν έχω ίσως τις γνώσεις και την ικανότητα να κάνω τέτοιου είδους αναλύσεις γιατί αρνούμαι να πιστέψω αυτό που στην ουσία είναι. Οχι ταινίες φρίκης αλλά .. αντικατοπτρισμοί ενός δαιμονικού εγώ μας που φοβάμαι να παραδεχτώ ότι ζει ανάμεσά μας.

Απλά μου άρεσε το βιβλίο και ήθελα να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου μαζί σας :)

What Ever Happened to Baby Jane?

Το είδα να κυκλοφορεί στα βίντεο κλαμπ. Μην το χάσετε. Εγώ το ξαναείδα!! Το απόλαυσα εντελώς όπως την πρώτη φορά που το είχα δει. Ρεσιτάλ ερμηνείας!!! Λυπάμαι που τα περισσότερα νέα παιδιά φοβούνται να πάρουν τις παλιές κλασσικές αθάνατες ταινίες μήπως ξενερώσουν. Το παλιό καλό κρασί είναι αλλοιώς!

ΟΙ ΔΙΑΒΟΛΟΙ

Κάπου πάλι σήμερα τριγυρνώντας άκουσα για βλασφήμιες και διάφορα τέτοια, όταν τριγυρνάς στο δίκτυο όλο και κάποιος φανατικός θρησκευόμενος θα στη πέσει, και θυμήθηκα πότε ήταν που για πρώτη φορά έμεινα κάπως σαν χαζή παρακολουθώντας μια ταινία. Ημουν βέβαια μικρούλα τότε και δεν ήταν και η πιο χαλαρή ταινία που θα μπορουσα να είχα διαλέξει αλλά δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου. Η εν λόγω ταινία λοιπόν ΟΙ ΔΙΑΒΟΛΟΙ. Με έναν Ολιβερ Ριντ που ακόμα με κυνηγάει το βλέμμα του και μια Ρεντγρέηβ καλόγρια που με σόκαρε. Δεν ξέρω καν αν κυκλοφορεί σε βιντεοκασέτα. Αλλωστε και στην εποχή της χαρακτηρίστηκε ως ένα βλάσφημο έργο και έφαγε μπανάρισμα γενικώς... Πάντως αν σας προκύψει πουθενά δείτε την. Δεν ξέρω αν θα σας αρέσει ή όχι αλλά σίγουρα θα την θυμάστε..