ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ.

Τελευταία των τελευταίων κατόρθωσα να το δω.

Δεν είμαι ίσως κατάλληλη να μιλήσω αντικειμενικά γιατί δεν υπάρχει κάτι από Κρονεμπεργκ που να μην έχω δει. Είναι από τους αγαπημένους μου..

Κι ομως αυτό είχε μια συγκίνηση που με ξάφνιασε.

Δεν χρειάστηκαν πολλές σκηνές σοκαριστικές.

Η φρίκη ήταν παντού ακόμα και στα καλογυαλισμένα μαχαιροπήρουνα. Ανάμεσα στους γερόντους που τραγούδαγαν τις μπαλάντες μιας άλλης εποχής. Στην ερημιά μιας γκρίζας θάλασσας τελευταία κατοικία όσων πίστεψαν στις υποσχέσεις..

Η φρίκη ήταν παντού δεν σ'αφηνε να το ξεχάσεις στιγμή πως ότι έβλεπες, όσο κι αν προσπαθούσες να ξεκλέψεις.. ολα εκεί ήταν βαμμένα μ'ενα πηχτό βρώμικο αίμα.

Αίμα από κλεμμένες ζωές.

Τις ζωές που όλοι βλέπουμε κλεφτά δίπλα μας και προσπερνάμε πονηρά μη τυχόν και χρειαστεί να πάρουμε θέση απέναντι στο έγκλημα...

ΣΑΝ ΜΙΚΡΟ ΣΙΝΕΜΑ..

Ημουν κάπου 14? 15? Ούτε θυμάμαι καλά καλά. Πηγαίναμε με μια φίλη μου βόλτα και βαριόμασταν υπερβολικά. Πιάνει και μια ξαφνική βροχή και το μόνο που θέλαμε ήταν να τρυπώσουμε κάπου ήσυχα. Το πρώτο μέρος που βρέθηκε μπροστά μας για φιλοξενία ήταν ένα μικρό συνοικιακό σινεμαδάκι. Ούτε ξέραμε τη ταινία που έπαιζε απλά μπουκάραμε μέσα να περάσουν δυό ωρίτσες με.. «κάτι»..

Η ταινιούλα λεγόταν «η φωλιά του κούκου» κι όταν βγήκα σκέφτηκα ότι από δω και στο εξής έπρεπε να προσέχω ιδιαιτέρως που τρυπώνω ή να είμαι προετοιμασμένη όταν βγω να είμαι «αλλοιώς».
Υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν μπορούν να μείνουν στην επιφάνειά σου. Κι υπάρχουν πολλοί τρόποι να τρυπώσουν μέσα σου ή να βγουν μέσα από σένα.

Μια εικόνα στη γωνία του πάρκου που σε στοιχειώνει, ένας λόγος που σ’εκανε να δακρύσεις, μια μουσική από το διπλανό αυτοκίνητο που σου μπάζει μέσα σου μερικές αναμνήσεις που είχες κάπου πετάξει, δυό άνθρωποι που σε παρακίνησαν στη πρώτη επανάσταση , ένας θεός που σ’εκανε να τον πιστέψεις, ένας αρχηγός που σε πρόδωσε... υπάρχουν τόσα που τρυπώνουν μέσα σου ανελέητα και σε «χτίζουν».

Για μένα σ’ολα αυτά, προσθέτω και όλες τις σκέψεις που γεννήθηκαν μέσα σε κάποια σκοτεινή αίθουσα. Η μάλλον που «αναστήθηκαν» από τον ύπνο.
Ναι σαν ψυχ-αγωγή μπορώ να δω και τον κινηματογράφο όπως όλες τις τέχνες. Ασχετά πολλές από αυτές δεν τις πλησιάσα όσο τους άξιζε...

Κι εκείνοι οι πονηροί έτσι τον βλέπουν. Σαν ψυχο-χειραγώγηση.
Αλλά έλα που όλο και κάτι τους ξεφεύγει που δεν περίμεναν πως κάποιος θα πει?

Εκεί στο απρόσμενο ξεμπρόστιασμα μπλεγμένο από λόγο, εικόνα, ήχους καραδοκεί η πεινασμένη καθημερινότητα να πάρει μια μικρή γεύση.
Μετά απο δυο ωρίτσες μπορείς να έχεις μασουλήσει δυο σακούλες ποπ κορν ή το κρέας σου.
Μπορείς.

ΠΡΟΤΙΜΩ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΓΥΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΠΕΝΤΕΡ!

Με αφορμή ένα ποστ στο Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ για τις χειρότερες ταινίες, μου δίνεται η ευκαιρία να γράψω κάτι για μια ταινία που μου έχει καθήσει «γουρούνι» όπως λένε.
ΤΟ ΜΑΤΡΙΧ λοιπόν ήταν ένα αριστούργημα? Τι μας έδωσε? Τι νέο είπε?....

Το ερώτημα δεν είναι τόσο απλό βέβαια γιατί, εξαρτάται , όπως σε όλες τις ταινίες συμβαίνει, ποιός το είδε, τι περίμενε, πόσο είχε ασχοληθεί με το «χώρο» αυτού του είδους ταινιών , τι ηλικία, τι γνώσεις περί μάτριξ κλπ κλπ...

Μπορώ λοιπόν να καταθέσω την άποψη μου και μόνο σαν Βασιλική, που λίγο πολύ ξέρετε τον κάλο μου για το σινεμά :) και ίσως δεν ξέρετε το κάλο μου για αυτό που ονομάζουμε «επιστημονική φαντασία».

Είμαι λοιπόν ένα παιδί (παιδί δεν είμαι στα 46 μου χρόνια?) φιλοπερίεργο και ανήσυχο που έχει βγάλει τα μάτια του να στα βιβλία τα οποία πηγαίνουν από έπος του Γιλγαμές μέχρι φυσικά τον ΑΡΚΑ!!!! Τον Φιλιπ Ντικ τον αφήνω στην άκρη γιατί είναι η αδυναμία μου. Παρομοίως έχω ξεκινήσει την πορεία μου στη σινεθέαση από το Metropolis μέχρι το αγαπητό μας... Ματριξ..

Το «μάτριξ» λοιπόν , δεν είναι κάτι που γνωρίσαμε με την εν λόγω ταινία. Απλά η ταινία έδωσε την ευκαιρία σε διάφορα παιδιά να ψάχνουν μανιωδώς στις μπάρες αναζήτησης ...Μάτριξ?Μάτριξ? Που ειν το Μάτριξ? Και φυσικά μια ολόκληρη βιομηχανία το εκμεταλλέυτηκε ανάλογα. Σιγά μην τ΄αφηνε έτσι...

Υπήρχε το μάτριξ στο μυαλό κάποιων ανθρώπων πολύ πριν κι ας μην το συνδυάζανε με τη παλτουδιά του Νιο... Κι ας μην είχε γίνει της μόδας στα καφενεία.

Τη τριλογία λοιπόν των τρομερών αδελφών μπορώ κάθε φορά να τη δω το ίδιο ευχάριστα με τη πρώτη φορά. Φοβερά εφέ, μουσικές, τοπία, χαπάκια άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε καραβάκια στο αιγαίο δε με παίρνεται καλέ...
Μέχρι εκεί.

Ηταν μια απόλυτα απολαυστική φουτουρίστικη περιπέτεια που είχε όλα όσα θέλει για να τη καταβρει ένας έφηβος, να ξεσηκώσει τα ντυσιματάκια, να γραφτεί σε καμμιά σχολή να κάνει ανάποδες τουμπες στο ταβάνι, να πάρει το σοβαρό ύφος του Μομφέα που αυτός ο Φίσμπουργκ δεν μπόρεσε να το εγκαταλείψει ούτε στο επίθεση στο σταθμό 13 μετά!!!! Ελεος!

Μα αφού είχε όλα αυτά τι παραπάνω θέλαμε?

Σωστά...
Την αλήθεια τόσο ωμή και απλή όπως στο THE LIVE?
Τη συγκίνηση του ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ?
Το θεικό όνειρο του BLADE RUNNER?
Το παγωμένο σκαρφάλωμα μέχρι το LOST HORIZON?
Τη απόγνωση του ALTERED STATES?
Το αλλόκοτο από τις STRANGE DAYS ?
Τη γαλήνη της αποβάθρας του DARK CITY?
Τα φτερά της ελπίδας του BRAZIL?
Το λαβύρινθο της ύπαρξης μέσα στο EXISTENZ?
Το ύπουλο παιχνίδι του VIDEODROME?
Το μυστικό της ζωής κρυμμένο στον Οβελίσκο από την ΟΔΥΣΣΕΙΑ ?
Τα βιβλία που κάηκαν σε 451 FARENEHIT?
Τον έρωτα που απαγορεύτηκε στο σκοτεινό ΑΛΦΑΒΙΛ?
Τους κυριάρχους του ΖΑΡΝΤΟΖ ?
Την απίστευτη ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ?

Οχι φυσικά. Αυτά έγιναν. Τα είδαμε. Επειδή όμως τα είδαμε κάτι που θα μας συγκλονίσει και θα πούμε τα σέβη μας πρέπει να είναι πάνω από αυτά, κι όχι γιατί η τεχνολογία έχει προοδεύσει. Παραμένω πάντα πιστή στα γυαλιά που διάλεξε από (κανά καλάθι του συρμού σίγουρα) ο Κάρπεντερ, και χαρίζω τα εκθαμβωτικά γκομενιάρικα γυαλιά στους νεώτερους.

Γνωρίζοντας πόσο αγαπήθηκε το Ματριξ αυτό το κείμενο μπορεί να μην σημαίνει τίποτα παρά μια γκρινιάρικη προσωπική γνώμη ακόμα...

Συγχωρείστε με αλλά ζω σε αντίστροφο κόσμο, όμως όσοι θέλετε από τους πιο "φρέσκους" κάντε μια βόλτα στα παραπάνω φιλμ και μετά ας συζητήσουμε με τις ώρες για το Μάτριξ :)

YVES MONTAND

Χθες είδα μετά από πολλά χρόνια πάλι «ΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ»
9 Νοεμβρίου 1991 έφυγε ανάμεσα στα φθινοπωρινά φύλλα ο ΥΒ ΜΟΝΤΑΝ.

Ημουν κάπου 14-15 , βρισκόμουν σε μια γιορτή κι ένα παιδί με μια κιθάρα ξεκίνησε αυτό το τραγουδάκι. Μετά το ακουσα στο ράδιο με το φωνή τουΥβ. Νομίζω ότι η φυσιογνωμία του, η φωνή του , το χαμόγελό του συντρόφεψε αρκετές ονειροπωλήσεις μελαγχολικές της εφηβείας μου. Είχα πάντα μια αδυναμία στους παλιούς ηθοποιούς με τα πρόσωπα γεμάτα ελαττωματική γοητεία. Εκείνες τις μορφές που είχαν ένα σωρό πράγματα να σου πουν σαν τα βήματα των amants désunis που σβήνει η θάλασσα πανω στην άμμο...


Les feuilles mortes

Paroles: Jacques Prévert. Musique: Joseph Kosma

Oh ! je voudrais tant que tu te souviennesDes jours heureux où nous étions amis.

En ce temps-là la vie était plus belle,Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui.

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle.

Tu vois, je n'ai pas oublié...

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,Les souvenirs et les regrets aussi

Et le vent du nord les emporteDans la nuit froide de l'oubli.

Tu vois, je n'ai pas oubliéLa chanson que tu me chantais.

C'est une chanson qui nous ressemble.

Toi, tu m'aimais et je t'aimais

Et nous vivions tous deux ensemble,

Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais.

Mais la vie sépare ceux qui s'aiment,

Tout doucement, sans faire de bruit

Et la mer efface sur le sable

Les pas des amants désunis.

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,

Les souvenirs et les regrets aussi

Mais mon amour silencieux et fidèle

Sourit toujours et remercie la vie.

Je t'aimais tant, tu étais si jolie.Comment veux-tu que je t'oublie ?

En ce temps-là, la vie était plus belle

Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui.Tu étais ma plus douce amieMais je n'ai que faire des regretsEt la chanson que tu chantais,Toujours, toujours je l'entendrai !