INLAND EMPIRE

Εστω και σε dvd κατόρθωσα να δω τη ταινία του Λυντς. Για πρώτη φορά, γιατί φυσικά θα επακολουθήσει η δεύτερη απαραίτητη φορά. Γιατί δεν είμαι από εκείνους τους τυχερούς (υπάρχουν άραγε?) που με το που θα δουν μια ταινία του Λυντς μπορούν να σχολιάσουν ελεύθερα, έχοντας καταλάβει τα πάντα, και μάλιστα κοιτώντας με συγκαταβατικό τρόπο τους υπόλοιπους "πτωχούς" :)

Οχι, εγώ παιδιά δεν είμαι από αυτούς τους τυχερούς. Αφού ξεπέρασα την πρώτη μισή ώρα και την ασφυξία που ένοιωθα χαμένη μέσα σε ένα ανεπανάληπτο λαβύρινθο, κρατήθηκα από την φοβερή ερμηνεία της Laura Dern, και το φόβο των κουνελιών.... Ναι αυτός είναι τρόμος.

Μπορώ να δω άνετα το evil dead ή το braindead μασουλώντας πατατάκια και χασκογελώντας, αλλά είναι αδύνατο να χαμογελάσω με τους φόβους που σκαλίζει ο Λυντς.

Η ταινία τελειώνοντας μου άφησε την ίδια εντύπωση όπως όλες οι ταινίες του απίστευτου Λυντς. Ξέρω ότι είδα κάτι αριστουργηματικό και πρέπει (αν χρειαστεί , δεν είναι και απαραίτητο) να ανακαλύψω σιγά σιγά γιατί ήταν τόσο αριστουργηματικό. Ξέμπλεξα από το λαβύρινθο όπως όπως. Ισως να είχα ξεμπερδέψει καλύτερα από την πρώτη στιγμή αν κοίταζα λιγάκι πιο προσεκτικά τη βελόνα να γυρίζει πάνω στο δίσκο.

Η ουσία είναι ότι ο Λυντς είναι μαγικός. Κι όπως κάθε μαγεία νοιώθεις τα αποτελέσματά της απρόβλεπτα. Δεν ξέρεις τι μάγια χρησιμοποιήθηκαν αλλά είσαι μαγεμένος.

Είναι κάποιος εκεί έξω?

Berlin Alexander Platz

Τη δεκαετία του 20. Ο Φραντζ βγαίνει από τη φυλακή μετά από τέσσερα χρόνια (είχε σκοτώσει την Ιντα). Ο Φραντζ θα γίνει ο ταξιδιώτης του Βερολίνου.. ή πως να τ’ανακαλύψεις όλα από την αρχή..Η πως φτιάχνεται ένα αστικό πνευματικό έπος. Δεν ξέρω πως αλλοιώς να το πω για να το συνοψίσω. Ας πούμε ότι είναι ένα μεγάλο ρομάντζο αγάπης. Οχι μόνο μιας συγκεκριμένης αγάπης. Εκείνο το είδος της αγάπης που αλητεύει ανάμεσα στα σοκάκια μιας μεγαλούπολης.

Τη δεκαετία του 80 ήμασταν μια τεράστια παρέα δύο ατόμων που είχαμε κάνει ρεκόρ παρακολούθησης φασμπίντερ. Κάπου στην Ευρώπη, είχα ντυθεί με τα ρούχα του μικρού εξερευνητή των μικρών στενών και των μικρών κινηματογράφων. Δεν ξέρω αν καταλάβαινα πολλά από αυτά που έβλεπα, ξέρω μόνο ότι είχα μια συνεχή αίσθηση οτι κάπου κάποτε όλα αυτά θα δέσουν στην σειρά που έπρεπε.

Ραντεβού στη πλατεία του Βερολίνου λοιπόν στην Αθήνα. Στοιχηματίζω το dvd μου του εξορκιστή ότι θα είναι εκεί κι ο δεύτερος της παρέας!

GIAN MARIA VOLONTE

Τι ήθελα και θυμήθηκα τον Τζιαν Μαρία Βολοντέ. Εχω κι εγώ τις αδυναμίες μου...

SACCO E VANZETTI

Το 1927 , 23 Αυγούστου εκτελούνται στη Μασαχουσέτη ο Σάκκο και ο Βαντζέττι. Για όποιον δεν γνωρίζει την ιστορία αμέτρητες αναφορές στο ιντερνετ και βιβλία, μελέτες. Αξίζει να το ψάξετε, οι νεώτεροι, να μάθετε να ζήσετε γεγονότα και εποχές που είναι πολύ μακρικά και πολύ κοντά μας όσο ποτέ..
Το 1971 ο Montaldo γυρίζει ένα φίλμ με τη ζωή τους. Ο Τζιαν Μαρία Βολοντέ και ο Ρικάρντο Κουτσιολα στους βασικούς ρόλους. Τι να προτοθυμηθεί κανείς από το φιλμ.
Απλά δείτε το.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ – Το 1973 ο Μοντάλντο γυρίζει κι άλλο ένα φιλμ με τον Βολοντέ Giordano Bruno.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ.

Ισως είναι πολύ λίγο να πούμε "η πολιτική στο κινηματογράφο", γιατί πολύ απλά ο κινηματογράφος είναι πολιτική. Μια τέχνη που απλώνεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, με εύκολη πρόσβαση, και με όλα τα στοιχεία που μπορούν να συναρπάσουν, να δημιουργήσουν συναισθήματα, να γίνουν συνήθεια είναι πολιτική.

Ακόμα περισσότερο. Μπορεί να διαμορφώσει συνειδήσεις. Η οικιακή έκδοση της κατεύθυνσης των μαζών μέσα από την εικόνα, τον ήχο και τα εκπεμπόμενα συνεχή σήματα, η τηλεόραση, είναι το παράδειγμα που βιώνουν κατά κύριο λόγο οι νέες γενιές.

Ισως και γι'αυτό έχουν αφήσει λιγάκι πιο ήσυχο το κινηματογράφο οι ιθύνοντες, γιατί έχουν με πιο "σοβαρό " mind control να ασχοληθούν.

Ο κινηματογράφος θεωρείται διασκέδαση... από το πλήθος. Ηταν όμως πάντα και θα είναι ο αντικατοπτρισμός συγκεκριμένων μηνυμάτων που "πρέπει" ή "δεν πρέπει" να περαστούν στις μάζες.

Η χολυγουντιανή εικόνα των εκατομυριουχων αστέρων με τις χλιδάτες βίλες και τους σκηνοθέτες με τα γεμάτα λαχταριστές σταρλετ κότερα, είναι αυτό που γνωρίζουν σήμερα οι περισσότεροι νέοι. Είναι η λάμψη, η αφθονία μιας θεαματικής επιτυχίας.

Λίγοι γνωρίζουν ή μάλλον λίγοι ενδιαφέρονται να μάθουν τι έχει παιχτεί αληθινά στην ιστορία του κινηματογράφου.

Διάσπαρτα έχουμε κάπου, κάποτε ακούσει για τον αποκλεισμό κάποιων φίλμ, για τον πόλεμο σε κάποιο σκηνοθέτη. Εχουμε μάθει ότι μερικές ταινίες μπαίνουν στην κατηγορία "ανεξάρτητες" κάποιες άλλες μένουν στο χρονοντούλαπο σαν "καλτ", κάποιες άλλες μείναν σε μια ιδιωτική προβολή και σαν ανάμνηση σε μια σπάνιου τύπου βιντεοκασέτα.

Δεν θέλω να σας κουράσω, απλά ξεκινώντας ένα μεγάλο αφιέρωμα στις ταινίες που εγώ αγάπησα και θεωρώ ότι πρέπει κάθε σκεπτόμενος νέος να ξεψαχνίσει να τις βρει, ήθελα να κάνω μια εισαγωγή πριν τις εικόνες.

Δεν είμαι ικανή να κάνω βαθυστόχαστες αναλύσεις στην κάθε ταινία. Αλλωστε η πιο σπουδαία κριτική σε μια ταινία είναι το ίχνος που μπορεί ν'αφήσει στη σκέψη και στη καρδιά των ανθρώπων, στη γνώση και την αναφορά γεγονότων, χαρακτήρων, καταστάσεων. Μπορεί να είναι η φαντασία σε εικόνες ή η πραγματικότητα. Το ανέφικτο ή το υπαρκτό, Αυτό που θα θέλαμε να γίνει ή αυτό που υπομένουμε.

Ξεκινώ με ΚΩΣΤΑ ΓΑΒΡΑ.

Ημουν μικρή όταν οι γονείς μου με πήγαν να δω τις δυο παραπάνω ταινίες. Μολις είχε ξεκινήσει η μεταπολίτευση και όταν πήγα στη μεγάλη κινηματογραφική αίθουσα ένοιωσα για πρώτη φορά κάτι πρωτόγνωρο. Οτι οι ταινίες αυτές , το γεγονός ότι προβαλόντουσαν σε μια αίθουσα στην Αθήνα, επιβεβαίωνε ότι μια μαύρη σκοτεινή εποχή είχε μόλις τελειώσει.

Είδα πρώτη φορά ανθρώπους με άσπρα μαλλιά να δακρύζουν και νέους να φωνάζουν συνθήματα.

Για μένα οι ήταν οι πρώτες πολιτικές ταινίες που έβλεπα και το πρώτο συναίσθημα επανάστασης που δημιουργησα μέσα μου...

Ηταν από τις πρώτες ταινίες που ένοιωσα τι θα πει μια δύναμη που ονομάζεται κινηματογράφος μπορεί να με παρασύρει εκεί που θέλει.

ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ ΚΑΛΕΙ ΜΟΣΧΑ!

ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΚΑΛΕΙ ΕΚΑΛΗ ΟΒΕΡ!!!

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ...

Η χώρα όπως βλέπεις έρημη είναι ακόμα
Περιπολεί το αύριο μέσα στ'αποκαίδια της
Που πάμε μετά απ'αυτή την ερημιά?
Πάνω? Κάτω?
Στείλε ένα στίγμα που πρέπει να στρέψουμε τα μάτια..
Φυσάει ένα αεράκι σήμερα χαιρετισμού. Μη γυρίσεις να κοιτάξεις.
Πιό πολύ από την ερημιά
με φοβίζει το πλήθος που δεν έχει που να πάει..
Καλό σου ταξίδι στις ονειροχώρες.

ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ ΦΟΡ ΕΒΕΡ...

Πάνε πολλές μέρες που το σινεμαδάκι μου έμεινε έτσι. Κάτι οι διακοπές μετά οι στάχτες... η θλίψη. Θα μπορούσα να προτείνω πολλές ταινίες "πολιτικές" να ταιριάζουν στις μέρες, όμως για εμάς εδώ σ'αυτή τη γη αιώνες τώρα καίγεται και γεννιέται ξανά, μια είναι η διαχρονική ταινία που προτείνω κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι συμπόγκίστες απ'ότι είδα.

Μαυρογιαλούρος λοιπόν, γιατί ακόμα ελπίζουμε να υπάρχει φιλότιμο.

Γιατί η ταινία είναι "βαρύ μέταλλο"