Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ...

Διαβάζω ένα βιβλίο του κοινωνιολόγου Denis Duclos που λέγεται "Το σύμπλεγμα του λυκανθρώπου" Το συνιστώ άμεσα σε όσους ψαχουλεύουν σαν και μένα τα κρυμένα μυστικά πίσω από τις εικόνες. Το βιβλίο είναι μια αναλυτική παρουσίαση των λεγόμενων serial killers που έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα στη παγκόσμια φρίκη και μάλιστα με τρόπο που ...μόνο ο κινηματογράφος μπόρεσε να συλλάβει.

Η παρουσίαση του βιβλίου λέει :
"Γιατί υπάρχουν τόσοι serila killers στις Ηνωμένες Πολιτείες? Γιατί η αμερικανική πολιτιστική παραγωγή, ταινίες, τηλεόραση, βιβλία, διαποτίζεται, σε τέτοιο βαθμό από τη βία και τη σκληρότητα? Αραγε είναι αλήθεια ότι το θέαμα της φανταστικής βίας ενθαρρύνει την απελευθέρωση των βίαιων ενστίκτων? Και επιπλέον, γιατί η διττή προσωπικότητα του δρα Τζεκυλ και του Μιστερ Χαυντ όμοιως όπως και το σύμπλεγμα του λυκανθρώπου εμφανίζονται τόσο έντονα στην βορειοαμερικάνικη κουλτουρα?"

Στο βιβλίο στην εκτενή περιγραφή του καθε ήρωα της φρίκης κάνει πολύ ενδιαφέροντες συνειρμούς με τις μυθολογίες των βορειοευρωπαικών λαών, και αναφέρεται εκτενώς στις ταινίες που εμπνεύστηκαν από αυτούς τους ...δαίμονες?

Αρκεί να γράψω ενδεικτικά μερικούς από τους τίτλους των κεφαλαίων για να δώσω το γενικό νόημα.
Ο μύθος του τρελλού πολεμιστή, ζώντας από το κυνήγι, ιερό μένος, η αρπαγή , η αιχμαλωσία, το σοκ, η τρομοκράτηση και πάει λέγοντας.
Να σκοτώσει κανείς ή να κάνει πολύ κακό?

Συγκλονιστικά τα αποσπάσματα από τις ομολογίες των δολοφόνων.
Οι δε πληθώρα ταινιών που αναφέρονται μπορούν κάλλιστα να δημιουργήσουν την απόλυτη ταινιοθήκη του τρόμου.

Μια και σύντομα περιμένουν οι λάτρεις του είδους τη ταινία Ζόντιακ (την τελευταία εκδοχή γιατί ταινίες έχουν γίνει πολλές σχετικά με τον Ζοντιακ), αναφέρω ένα απόσπασμα που διαβάζω στο βιβλίο από μία επιστολή που είχε στείλει κάποιος με υπογραφή Ζοντιακ τότε στις εφημερίδες του Σαν Φραντσίσκο.

"Θα βασανίσω τους δεκατρεις σκλάβους που με περιμένουν στον Παράδεισο. Θα τους δέσω πάνω σε μυρμηγκοφωλιές και τους κοιτάζω να συστρέφονται ουρλιάζοντας. Θα χώσω σκλήθρες στα νύχια τους και θα τους βάλω φωτιά. Θα τους κλείσω μέσα σε κλουβιά και θα τους μπουκώσω με αλμυρό βοδινό. Θα με ικετεύουν να τους δώσω να πιούν και εγώ θα τους γελάω κατάμουτρα...."
Σταματώ εδώ γιατί ή συνέχεια είνα απερίγραπτη.

Πολλοί έχουν μείνει σκεπτικοί και φοβισμένοι πίσω από την λατρεία της φρίκης που βλέπουμε σε κάθε λογιών μάτια την ώρα που απάνθρωποι ήχοι και εικόνες διαγράφονται. Ομως γιατί αλήθεια είναι τόσο μεγάλη η επιτυχία?

Γιατί ένα αποτρόπαιο θρίλερ δεν φοβάται ποτέ αν θα έχει ή όχι επιτυχία. Βαδίζει σταθερά και σίγουρα στη κινηματογραφική δόξα.

Είναι μια τεράστια συζήτηση βέβαια που κανείς μπορεί να συμπεριλάβει τα πάντα!!
Δεν έχω ίσως τις γνώσεις και την ικανότητα να κάνω τέτοιου είδους αναλύσεις γιατί αρνούμαι να πιστέψω αυτό που στην ουσία είναι. Οχι ταινίες φρίκης αλλά .. αντικατοπτρισμοί ενός δαιμονικού εγώ μας που φοβάμαι να παραδεχτώ ότι ζει ανάμεσά μας.

Απλά μου άρεσε το βιβλίο και ήθελα να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου μαζί σας :)