Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ.


Τελευταία των τελευταίων κατόρθωσα να το δω.
Δεν είμαι ίσως κατάλληλη να μιλήσω αντικειμενικά γιατί δεν υπάρχει κάτι από Κρονεμπεργκ που να μην έχω δει. Είναι από τους αγαπημένους μου..
Κι ομως αυτό είχε μια συγκίνηση που με ξάφνιασε.
Δεν χρειάστηκαν πολλές σκηνές σοκαριστικές.
Η φρίκη ήταν παντού ακόμα και στα καλογυαλισμένα μαχαιροπήρουνα. Ανάμεσα στους γερόντους που τραγούδαγαν τις μπαλάντες μιας άλλης εποχής. Στην ερημιά μιας γκρίζας θάλασσας τελευταία κατοικία όσων πίστεψαν στις υποσχέσεις..
Η φρίκη ήταν παντού δεν σ'αφηνε να το ξεχάσεις στιγμή πως ότι έβλεπες, όσο κι αν προσπαθούσες να ξεκλέψεις.. ολα εκεί ήταν βαμμένα μ'ενα πηχτό βρώμικο αίμα.
Αίμα από κλεμμένες ζωές.
Τις ζωές που όλοι βλέπουμε κλεφτά δίπλα μας και προσπερνάμε πονηρά μη τυχόν και χρειαστεί να πάρουμε θέση απέναντι στο έγκλημα...

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007

ΣΑΝ ΜΙΚΡΟ ΣΙΝΕΜΑ..

Ημουν κάπου 14? 15? Ούτε θυμάμαι καλά καλά. Πηγαίναμε με μια φίλη μου βόλτα και βαριόμασταν υπερβολικά. Πιάνει και μια ξαφνική βροχή και το μόνο που θέλαμε ήταν να τρυπώσουμε κάπου ήσυχα. Το πρώτο μέρος που βρέθηκε μπροστά μας για φιλοξενία ήταν ένα μικρό συνοικιακό σινεμαδάκι. Ούτε ξέραμε τη ταινία που έπαιζε απλά μπουκάραμε μέσα να περάσουν δυό ωρίτσες με.. «κάτι»..

Η ταινιούλα λεγόταν «η φωλιά του κούκου» κι όταν βγήκα σκέφτηκα ότι από δω και στο εξής έπρεπε να προσέχω ιδιαιτέρως που τρυπώνω ή να είμαι προετοιμασμένη όταν βγω να είμαι «αλλοιώς».
Υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν μπορούν να μείνουν στην επιφάνειά σου. Κι υπάρχουν πολλοί τρόποι να τρυπώσουν μέσα σου ή να βγουν μέσα από σένα.

Μια εικόνα στη γωνία του πάρκου που σε στοιχειώνει, ένας λόγος που σ’εκανε να δακρύσεις, μια μουσική από το διπλανό αυτοκίνητο που σου μπάζει μέσα σου μερικές αναμνήσεις που είχες κάπου πετάξει, δυό άνθρωποι που σε παρακίνησαν στη πρώτη επανάσταση , ένας θεός που σ’εκανε να τον πιστέψεις, ένας αρχηγός που σε πρόδωσε... υπάρχουν τόσα που τρυπώνουν μέσα σου ανελέητα και σε «χτίζουν».

Για μένα σ’ολα αυτά, προσθέτω και όλες τις σκέψεις που γεννήθηκαν μέσα σε κάποια σκοτεινή αίθουσα. Η μάλλον που «αναστήθηκαν» από τον ύπνο.
Ναι σαν ψυχ-αγωγή μπορώ να δω και τον κινηματογράφο όπως όλες τις τέχνες. Ασχετά πολλές από αυτές δεν τις πλησιάσα όσο τους άξιζε...

Κι εκείνοι οι πονηροί έτσι τον βλέπουν. Σαν ψυχο-χειραγώγηση.
Αλλά έλα που όλο και κάτι τους ξεφεύγει που δεν περίμεναν πως κάποιος θα πει?

Εκεί στο απρόσμενο ξεμπρόστιασμα μπλεγμένο από λόγο, εικόνα, ήχους καραδοκεί η πεινασμένη καθημερινότητα να πάρει μια μικρή γεύση.
Μετά απο δυο ωρίτσες μπορείς να έχεις μασουλήσει δυο σακούλες ποπ κορν ή το κρέας σου.
Μπορείς.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007

ΠΡΟΤΙΜΩ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΓΥΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΠΕΝΤΕΡ!

Με αφορμή ένα ποστ στο Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ για τις χειρότερες ταινίες, μου δίνεται η ευκαιρία να γράψω κάτι για μια ταινία που μου έχει καθήσει «γουρούνι» όπως λένε.
ΤΟ ΜΑΤΡΙΧ λοιπόν ήταν ένα αριστούργημα? Τι μας έδωσε? Τι νέο είπε?....

Το ερώτημα δεν είναι τόσο απλό βέβαια γιατί, εξαρτάται , όπως σε όλες τις ταινίες συμβαίνει, ποιός το είδε, τι περίμενε, πόσο είχε ασχοληθεί με το «χώρο» αυτού του είδους ταινιών , τι ηλικία, τι γνώσεις περί μάτριξ κλπ κλπ...

Μπορώ λοιπόν να καταθέσω την άποψη μου και μόνο σαν Βασιλική, που λίγο πολύ ξέρετε τον κάλο μου για το σινεμά :) και ίσως δεν ξέρετε το κάλο μου για αυτό που ονομάζουμε «επιστημονική φαντασία».

Είμαι λοιπόν ένα παιδί (παιδί δεν είμαι στα 46 μου χρόνια?) φιλοπερίεργο και ανήσυχο που έχει βγάλει τα μάτια του να στα βιβλία τα οποία πηγαίνουν από έπος του Γιλγαμές μέχρι φυσικά τον ΑΡΚΑ!!!! Τον Φιλιπ Ντικ τον αφήνω στην άκρη γιατί είναι η αδυναμία μου. Παρομοίως έχω ξεκινήσει την πορεία μου στη σινεθέαση από το Metropolis μέχρι το αγαπητό μας... Ματριξ..

Το «μάτριξ» λοιπόν , δεν είναι κάτι που γνωρίσαμε με την εν λόγω ταινία. Απλά η ταινία έδωσε την ευκαιρία σε διάφορα παιδιά να ψάχνουν μανιωδώς στις μπάρες αναζήτησης ...Μάτριξ?Μάτριξ? Που ειν το Μάτριξ? Και φυσικά μια ολόκληρη βιομηχανία το εκμεταλλέυτηκε ανάλογα. Σιγά μην τ΄αφηνε έτσι...

Υπήρχε το μάτριξ στο μυαλό κάποιων ανθρώπων πολύ πριν κι ας μην το συνδυάζανε με τη παλτουδιά του Νιο... Κι ας μην είχε γίνει της μόδας στα καφενεία.

Τη τριλογία λοιπόν των τρομερών αδελφών μπορώ κάθε φορά να τη δω το ίδιο ευχάριστα με τη πρώτη φορά. Φοβερά εφέ, μουσικές, τοπία, χαπάκια άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε καραβάκια στο αιγαίο δε με παίρνεται καλέ...
Μέχρι εκεί.

Ηταν μια απόλυτα απολαυστική φουτουρίστικη περιπέτεια που είχε όλα όσα θέλει για να τη καταβρει ένας έφηβος, να ξεσηκώσει τα ντυσιματάκια, να γραφτεί σε καμμιά σχολή να κάνει ανάποδες τουμπες στο ταβάνι, να πάρει το σοβαρό ύφος του Μομφέα που αυτός ο Φίσμπουργκ δεν μπόρεσε να το εγκαταλείψει ούτε στο επίθεση στο σταθμό 13 μετά!!!! Ελεος!

Μα αφού είχε όλα αυτά τι παραπάνω θέλαμε?

Σωστά...
Την αλήθεια τόσο ωμή και απλή όπως στο THE LIVE?
Τη συγκίνηση του ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ?
Το θεικό όνειρο του BLADE RUNNER?
Το παγωμένο σκαρφάλωμα μέχρι το LOST HORIZON?
Τη απόγνωση του ALTERED STATES?
Το αλλόκοτο από τις STRANGE DAYS ?
Τη γαλήνη της αποβάθρας του DARK CITY?
Τα φτερά της ελπίδας του BRAZIL?
Το λαβύρινθο της ύπαρξης μέσα στο EXISTENZ?
Το ύπουλο παιχνίδι του VIDEODROME?
Το μυστικό της ζωής κρυμμένο στον Οβελίσκο από την ΟΔΥΣΣΕΙΑ ?
Τα βιβλία που κάηκαν σε 451 FARENEHIT?
Τον έρωτα που απαγορεύτηκε στο σκοτεινό ΑΛΦΑΒΙΛ?
Τους κυριάρχους του ΖΑΡΝΤΟΖ ?
Την απίστευτη ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ?

Οχι φυσικά. Αυτά έγιναν. Τα είδαμε. Επειδή όμως τα είδαμε κάτι που θα μας συγκλονίσει και θα πούμε τα σέβη μας πρέπει να είναι πάνω από αυτά, κι όχι γιατί η τεχνολογία έχει προοδεύσει. Παραμένω πάντα πιστή στα γυαλιά που διάλεξε από (κανά καλάθι του συρμού σίγουρα) ο Κάρπεντερ, και χαρίζω τα εκθαμβωτικά γκομενιάρικα γυαλιά στους νεώτερους.

Γνωρίζοντας πόσο αγαπήθηκε το Ματριξ αυτό το κείμενο μπορεί να μην σημαίνει τίποτα παρά μια γκρινιάρικη προσωπική γνώμη ακόμα...

Συγχωρείστε με αλλά ζω σε αντίστροφο κόσμο, όμως όσοι θέλετε από τους πιο "φρέσκους" κάντε μια βόλτα στα παραπάνω φιλμ και μετά ας συζητήσουμε με τις ώρες για το Μάτριξ :)

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

YVES MONTAND




Χθες είδα μετά από πολλά χρόνια πάλι «ΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ»
9 Νοεμβρίου 1991 έφυγε ανάμεσα στα φθινοπωρινά φύλλα ο ΥΒ ΜΟΝΤΑΝ.


Ημουν κάπου 14-15 , βρισκόμουν σε μια γιορτή κι ένα παιδί με μια κιθάρα ξεκίνησε αυτό το τραγουδάκι. Μετά το ακουσα στο ράδιο με το φωνή τουΥβ. Νομίζω ότι η φυσιογνωμία του, η φωνή του , το χαμόγελό του συντρόφεψε αρκετές ονειροπωλήσεις μελαγχολικές της εφηβείας μου. Είχα πάντα μια αδυναμία στους παλιούς ηθοποιούς με τα πρόσωπα γεμάτα ελαττωματική γοητεία. Εκείνες τις μορφές που είχαν ένα σωρό πράγματα να σου πουν σαν τα βήματα των amants désunis που σβήνει η θάλασσα πανω στην άμμο...


Les feuilles mortes

Paroles: Jacques Prévert. Musique: Joseph Kosma

Oh ! je voudrais tant que tu te souviennesDes jours heureux où nous étions amis.
En ce temps-là la vie était plus belle,Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui.
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle.
Tu vois, je n'ai pas oublié...
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,Les souvenirs et les regrets aussi
Et le vent du nord les emporteDans la nuit froide de l'oubli.
Tu vois, je n'ai pas oubliéLa chanson que tu me chantais.
C'est une chanson qui nous ressemble.
Toi, tu m'aimais et je t'aimais
Et nous vivions tous deux ensemble,
Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais.
Mais la vie sépare ceux qui s'aiment,
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis.
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,
Les souvenirs et les regrets aussi
Mais mon amour silencieux et fidèle
Sourit toujours et remercie la vie.
Je t'aimais tant, tu étais si jolie.Comment veux-tu que je t'oublie ?
En ce temps-là, la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui.Tu étais ma plus douce amieMais je n'ai que faire des regretsEt la chanson que tu chantais,Toujours, toujours je l'entendrai !

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

STALKER, Andrei Tarkovsky


Τι είναι η ζώνη , τον ρώτησαν. "Η Ζώνη όπως κάθε τι στις ταινίες μου δεν συμβολίζει κάτι : η Ζώνη είναι η Ζώνη, είναι η ζωή: διασχίζοντάς την ο άνθρωπος ή θα γίνει κομμάτια ή θα αντισταθεί..."

Τι είναι ο κινηματογράφος του Ταρκόφσκυ? Ποίηση..
Ξαναείδα το Στάλκερ. Ενα ήσυχο κυριακάτικο απόγευμα. Ολοι στο σπίτι έκαναν κάτι άλλο ήταν κάπου αλλού. Κι έτσι τρύπωσα στο καναπέ, και αφέθηκα να «μυρίσω» την υγρασία της «ζώνης». Ημουν πάλι έτοιμη να σκεφτώ όταν φτάσω εκεί αν αυτή τη φορά είχα ετοιμάσει κάποια ευχή ιδιαίτερης σημασίας.

Με το που πέρασα τη πρώτη κολώνα ξέχασα. Τα ξέχασα όλα. Οσα φοβούμουν κι όσα ευχόμουν.
Κι όπως συμβαίνει με τον Ταρκόφσκυ κι όλους τους μεγάλους δημιουργούς, κάθε φορά που θα ξαναδείς μια ταινία του, αντιλαμβάνεσαι πόσα πολλά δεν είχες δει τη προηγούμενη, και την επόμενη πόσα ακόμα είχες ξεχάσει.

Υπάρχει ο κινηματογράφος που σε διασκεδάζει, που σε τρομάζει, που σε κάνει να γελάσεις, που σε συγκινεί, που σε σοκάρει, που σ’αφήνει αδιάφορο, και υπάρχει και εκείνος
Που σε παίρνει πάνω σ’ενα μαγικό χαλί και σε πετάει. Στην άβυσσο μέσα σου.
Ηρεμα, χωρίς βιασύνη, σαν να έχεις μια αιωνιότητα διαθέσιμη για να φτάσεις, αν φτάσεις ποτέ στην άκρη απ΄το τούνελ.

Στην άκρη στο τούνελ φτάνει και το στάλκερ. Τι υπάρχει μετά από αυτό?
Επιλέχτε το ελεύθερα...

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007

PIER PAOLO PASOLINI

Ηθελα να γράψω κάτι για τον Παζολίνι. Να προτείνω ταινίες, μερικά λόγια μετά σκέφτηκα ότι μερικοί άνθρωποι της τέχνης λείπουν όχι μόνο γιατί δεν είναι κοντά μας να μας προσφέρουν κάτι καινούργιο, απλά γιατί δεν είναι εδώ για να ακουστεί η φωνή τους, η απόψή τους, το σχόλιό τους για τα σημεία των καιρών...

Κάνω μια εξαίρεση λοιπόν και δεν θα προτείνω ταινίες αλλά ένα ποιήμα. Μια διαφορετική πινελιά στην ασφυξία των ημερών.

Είναι στα ιταλικά.. αλλά κι αν κάποιος δεν ξέρει ας θυμηθεί τις εικόνες κι είναι το ίδιο.

LA RELIGIONE DEL MIO TEMPO.

Sì, certo, era un Dio... e altri meno pazzi
e stupendi ce n'è. Coi loro sacerdoti,
e, vorrei anche dire, con i loro santi.

Santi poveri, martoriati dai ben noti
dolori, col terribile dovere
di arrivare, senza troppi terremoti,

alla fine del mese, per riavere
in tasca le poche sospirate lire:
impiegatucci, funzionari, leve

di un Partito, per cui vivere e morire.
Felici ti mostrano un paio di scarpe
nuove, un quadruccio buono all'appena civile

parete della casa, una bella sciarpa
natalizia per la moglie: ma dentro,
dietro quell'infantile palpito,

quello stento, ti misurano col metro
della loro fede, del loro sacrificio.
Sono inflessibili, sono tetri,

nel loro giudicarti: chi ha il cilicio
addosso non può perdonare.
Non puoi da loro aspettare una briciola

di pietà: non perché lo insegni Marx,
ma per quel loro dio d'amore,
elementare vittoria di bene sul male,

ch'è nei loro atti. Ma come nel biancore
dell'estetico dio del mare, informe Forma,
mescolanza irrazionale di gioia e dolore,

sbianca l'opacità del gesso, la norma
che svaluta... così arrossa nel rosso
dell'altro Dio - quello che trasforma

il mondo, quello futuro ed incorrotto -
il sangue dei giorni di Stalin...
Non torna nulla. Nemmeno il paradosso

esistenziale, in cui, fertili-aridi,
vivono quasi tutti coloro che conosco:
borghesi colti, esperti di essenziali

infrastrutture, spiriti del bosco
della mondanità, della cultura:
a popolare le pure sere di Piazza del Popolo,

dei nuovi quartieri oltre le vecchie mura,
del centro dove la città s'infossa
in preziosi vicoli scintillanti e luridi...

Genio arreso, con le sue quattro ossa
sotto eleganti vesti, ognuno porta intorno
una faccia intenta, dove gli altri possano

sospettare qualcosa; nei caffè, di giorno,
nei salotti, la sera: ma ognuno cerca
nella faccia dell'altro invano un ritorno

delle speranze antiche: e se vi accerta
una speranza, è una speranza inconfessabile,
nel cerchio della domanda e dell'offerta,

il cui sguardo è come per uno spasimo
di interna ferita: che rende esanimi,
accidiosi, scontenti, spinge a uno sciopero

dei sentimenti, a una colpevole stasi
della coscienza, ad una pace insana,
che vuole i nostri giorni grigi e tragici.

Così, se guardo in fondo alle anime
delle schiere di individui vivi
nel mio tempo, a me vicini o non lontani,

vedo che dei mille sacrilegi possibili
che ogni religione naturale
può enumerare, quello che rimane

sempre, in tutti, è la viltà.
Un sentimento eterno - una forma
del sentimento - fossile, immutabile,

che lascia in ogni altro sentimento
diretta o indiretta, la sua orma.
È quella viltà che fa l'uomo irreligioso.

È come un profondo impedimento
che, all'uomo, toglie forza al cuore,
calore al ragionamento,

che lo fa ragionare di bontà
come di un puro comportamento,
di pietà come di una pura norma.

Può renderlo feroce, qualche volta,
ma sempre lo rende prudente:
minaccia, giudica, ironizza, ascolta,

ma è sempre, interiormente, impaurito.
Non c'è nessuno che sfugga a questa paura.
Nessuno perciò è davvero amico o nemico.

Nessuno sa sentire vera passione:
ogni sua luce subito s'oscura
come per rassegnazione o pentimento

in quell'antica viltà, in quell'ormone
misterioso che si è formato nei secoli.
Lo riconosco, sempre, in ogni uomo.

Lo so bene che altro non è che insicurezza
vitale, antica angoscia economica:
che era regola della nostra vita animale

ed è stata assimilata ora in queste povere
nostre comunità: che è difesa,
disperata, che si annida là dove

c'è un minimo di pace: nel possesso.
E ogni possesso è uguale: dall'industria
al campicello, dalla nave al carretto.

Perciò è uguale in tutti la viltà:
com'è alle grige origini o agli ultimi
grigi giorni di ogni civiltà...

Così la mia nazione è ritornata al punto
di partenza, nel ricorso dell'empietà.
E, chi non crede in nulla, ne ha coscienza,

e la governa. Non ha certo rimorso,
chi non crede in nulla, ed è cattolico,
a saper d'essere spietatamente in torto.

Usando nei ricatti e i disonori
quotidiani sicari provinciali,
volgari fin nel più profondo del cuore,

vuole uccidere ogni forma di religione,
nell'irreligioso pretesto di difenderla:
vuole, in nome d'un Dio morto, essere padrone.

Qui, tra le case, le piazze, le strade piene
di bassezza, della città in cui domina
ormai questo nuovo spirito che offende

l'anima ad ogni istante, - con i duomi,
le chiese, i monumenti muti nel disuso
angoscioso che è l'uso d'uomini

che non credono - io mi ricuso
ormai a vivere. Non c'è più niente
oltre la natura - in cui del resto è diffuso

solo il fascino della morte - niente
di questo mondo umano che io ami.
Tutto mi dà dolore: questa gente

che segue supina ogni richiamo
da cui i suoi padroni la vogliono chiamata,
adottando, sbadata, le più infami

abitudini di vittima predestinata;
il grigio dei suoi vestiti per le grigie strade;
i suoi grigi gesti in cui sembra stampata

l'omertà del male che l'invade;
il suo brulicare intorno a un benessere
illusorio, come un gregge intorno a poche biade;

la sua regolarità di marea, per cui resse
e deserti si alternano per le vie,
ordinati da flussi e da riflussi ossessi

e anonimi di necessità stantie;
i suoi sciami ai tetri bar, ai tetri cinema,
il cuore tetramente arreso al quia...

E intorno a questo interno dominio
della volgarità, la città che si sgretola
ammucchiandosi, brasiliana o levantina,

come l'espressione di una lebbra
che si bea ebbra di morte sugli strati
dell'epoche umane, cristiane o greche,

e allinea tempeste di caseggiati,
gore di lotti color bile o vomito,
senza senso, né di affanno né di pace;

sradica i riposanti muri, i gomiti
poetici dei vicoli sui giardini interni,
i superstiti casolari dalla tinta di pomice

o topo, tra cui fichi, radicchi, svernano
beati, i selciati striati di una grama
erbetta, i rioni che parevano eterni

nei loro lineamenti quasi umani
di grigio mattone o smunto cotto:
tutto distrugge la volgare fiumana

dei pii possessori di lotti:
questi cuori di cani, questi occhi profanatori,
questi turpi alunni di un Gesù corrotto

nei salotti vaticani, negli oratori,
nelle anticamere dei ministri, nei pulpiti:
forti di un popolo di servitori.

Com'è giunto lontano dai tumulti
puramente interiori del suo cuore,
e da paesaggio di primule e virgulti

del materno Friuli, l'Usignolo
dolceardente della Chiesa Cattolica!
Il suo sacrilego, ma religioso amore

non è più che un ricordo, un'ars retorica:
ma è lui, che è morto, non io, d'ira,
d'amore deluso, di ansia spasmodica

per una tradizione che è uccisa
ogni giorno da chi se ne vuole difensore;
e con lui è morta una terra arrisa

da religiosa luce, col suo nitore
contadino dei campi e casolari;
è morta una madre ch'è mitezza e candore

mai turbati in un tempo di solo male;
ed è morta un'epoca della nostra esistenza,
che in un mondo destinato a umiliare

fu luce morale e resistenza.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΙΝΕΠΡΟΤΑΣΕΙΣ "ΓΕΙΑ ΣΟΥ"























































Πολύ κούραση αυτή την εβδομάδα. Χρειάζεται παράνοια-θέραπυ. Προτείνω!

FEAR AND LOATHING IN LAS VEGAS - Και τα μυαλά στα κάγκελα!

From dusk till dawn - Γιατί όλα μπορούν να συμβούν!

Straight to hell - Γιατί η παράνοια δεν έχει όρια!

Vampires - Γιατί έτσι κι αλλοιώ ένας Κάρπεντερ την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα!

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

THE PROPHECY, ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ











Αυτές τις μέρες είδα να κυκλοφορεί το τέταρτο μέρος του Prophecy.. Την έχετε δει τη τριλογία? Οι παλαιότεροι πολύ πιθανό. Οι νεώτεροι αν ξεψαχνίζουν που και που τις σκονισμένες βιντεοκασέτες στα βιντεοκλαμπ πριν τις αποσύρουν μπορεί και να το έχουν πετύχει. Πριν αποσυρθεί. Αν και νομίζω ότι κάποια στιγμή κάποια εφηερίδα το κυκλοφόρησε. ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ λοιπόν όπως ήταν ο τίτλος στα ελληνικά είναι μια ταινία όπου γίνεται της κακομοίρας αλλά σε συμπαντικό επίπεδο! Εγώ βέβαια και να μην ήταν τίποτα περισσότερο μόνο που ξεκινάει με τον Ηλία Κοτέα να χειροτονείται ιερέας (Thomas Dagget) , ήθελα να το δω. Βέβαια δεν χειροτονήθηκε ποτέ. Αντίθετα η ιστορία ξεκινάει έτσι αλλά συνεχίζεται μερικά χρόνια μετά όπου ξαναβρίσκουμε τον Τομας αστυνομικό πλέον να προσπαθεί να λύσει μια υπόθεση κάθε άλλο παρά φυσιολογική!! Από εκεί κι ύστερα ξεκινάει η τριλογία όπου θα γίνει ο χαμός! Εχετε υπόψη σας τι είναι είναι ο πόλεμος αγγέλων, έκπτωτων, ο πόλεμος για τη διεκδίκηση ψυχών? Ο Κρίστοφερ Γουόλκεν Αρχάγγελος Γαβριήλ? Και τι Γαβριήλ όπως δεν τον έχετε φανταστεί ποτέ! Ο Βίγκο Μόρτερσεν Λούσιφερ? Στη τριλογία θα συμβούν σημεία και τέρατα. Με την ουσιαστική έννοια της φράσης. Φυσικά η ταινία κάποια στιγμή έγινε ένα φετίχ για διαφόρους λόγους.
Εγώ πάντως συνιστώ ανεπιφύλακτα να τη βρείτε και να τη δείτε! Δεν ξέρω πως θα τη κρίνει ο καθένας, αλλά πίσω από τις σκηνές τρόμου, τις υπερβολές, τα απίστευτα που διαδραματίζονται, πίσω απ΄ολα αυτά υπάρχει κάτι που είναι αλλοιώς...

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007

RICHARD BURTON






















Μετά από χρόνια είδα πάλι το ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ. Κι έτσι όπως η μια ταινία φέρνει την άλλη είπα σήμερα να σας προτείνω μερικές ταινίες με Richard Burton. Δείτε στη τύχη ότι βρείτε πρώτο. Δεν θαξερα ποια να διαλέξω πρώτη και ποιά μετά. Καθώς παρακολουθούσα το άγγιγμα της Μέδουσας, σκέφτηκα ακόμα μια φορά τον κινηματογράφο του τότε, που τα εφέ ήταν οι ερμηνείες, το βλέμμα, η φωνή που σ'εκανε ν'ατριχιάζεις.. Φυσικά οι ταινίες που διάλεξα είναι λίγες από τις πολλές που θα μπορούσα να αναφέρω. Αλλά δείτε αυτές και θα πάμε και παράκατω!
















Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2007

L'ADVERSAIRE


L’ADVERSAIRE

2002 γυρίζεται το φιλμ L’ADVERSAIRE με πρωταγωνιστή τον Daniel Auteil.

O Jean Claude Roman ένας «συνιθισμένος άνθρωπος». Με μια μικρή λεπτομέρεια... Μια διπλή ζωή που θα διαρκέσει 15 χρόνια. Μια ζωή που θα έχει μια συγκλονιστική κατάληξη.

Δυό ζωές που η στη μία απουσιάζει η άλλη. Μια τραγωδία εντελώς σύγχρονη απ’ολες τις απόψεις. Η γέννεσή της , οι τρόποι που θα βρει ο Ζαν να χτίσει το σκελετό της, το αποκορύφωμα όλα είναι σύγχρονα και αιώνια μαζί.

Θάθελα να πω πολλά γι’αυτή τη ταινία, ίσως να με επηρέασε παραπάνω από το κανονικό δεν ξέρω, ίσως γιατί ήταν ο Daniel Auteil που κατάφερε να ερμηνεύσει άψογα όλη αυτή την ερημιά.
Αλλά οι περιγραφές σε κάθε ταινία είναι καλύτερα να γίνονται κατ’ευθείαν μέσα μας.
Είναι κι ο λόγος που απλά προτείνω μια ταινία χωρίς να περιγράφω τίποτα άλλο, ελπίζοντας απλά αν κάποιος περαστικός με διαβάσει να δείξει μια αυθόρμητη εμπιστοσύνη και να τη δει :)
Δείτε την.

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007

ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ, ΚΑΡΠΕΝΤΕΡ


Γιατί αν έχεις διαβάσει Λαβκραφτ μόλις δεις το βλέμμα του Σαμ Νηλ καταλαβαίνεις ότι ο Κάρπεντερ είναι πολύ διαβασμένος!
Το βλέμμα αυτό χωρίζεται σε τρία μέρη όπως ακριβώς και τα σκαλιά που πρέπει να ανέβεις καθώς ξεφυλλίζεις τους αλλόκοτους κόσμους.
Πρώτο βήμα - ανυποψίαστος πηγαίνω και χαμογελώ
Δεύτερο βήμα - η ευχή να δω ότι οι άλλοι δεν βλέπουν δυστυχώς πραγματοποιήθηκε
Τρίτο βήμα - κάθομαι στο σινεμά μ'ενα θεικό κουτί ποπ κορν και πλέον μπορώ να γελάω υστερικά μέχρι δευτέρα παρουσίας!
Αχ βρε παπούλη περιμένω τη νέα σου ταινία πως και πως..
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ?

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2007

INLAND EMPIRE


















Εστω και σε dvd κατόρθωσα να δω τη ταινία του Λυντς. Για πρώτη φορά, γιατί φυσικά θα επακολουθήσει η δεύτερη απαραίτητη φορά. Γιατί δεν είμαι από εκείνους τους τυχερούς (υπάρχουν άραγε?) που με το που θα δουν μια ταινία του Λυντς μπορούν να σχολιάσουν ελεύθερα, έχοντας καταλάβει τα πάντα, και μάλιστα κοιτώντας με συγκαταβατικό τρόπο τους υπόλοιπους "πτωχούς" :)

Οχι, εγώ παιδιά δεν είμαι από αυτούς τους τυχερούς. Αφού ξεπέρασα την πρώτη μισή ώρα και την ασφυξία που ένοιωθα χαμένη μέσα σε ένα ανεπανάληπτο λαβύρινθο, κρατήθηκα από την φοβερή ερμηνεία της Laura Dern, και το φόβο των κουνελιών.... Ναι αυτός είναι τρόμος.

Μπορώ να δω άνετα το evil dead ή το braindead μασουλώντας πατατάκια και χασκογελώντας, αλλά είναι αδύνατο να χαμογελάσω με τους φόβους που σκαλίζει ο Λυντς.

Η ταινία τελειώνοντας μου άφησε την ίδια εντύπωση όπως όλες οι ταινίες του απίστευτου Λυντς. Ξέρω ότι είδα κάτι αριστουργηματικό και πρέπει (αν χρειαστεί , δεν είναι και απαραίτητο) να ανακαλύψω σιγά σιγά γιατί ήταν τόσο αριστουργηματικό. Ξέμπλεξα από το λαβύρινθο όπως όπως. Ισως να είχα ξεμπερδέψει καλύτερα από την πρώτη στιγμή αν κοίταζα λιγάκι πιο προσεκτικά τη βελόνα να γυρίζει πάνω στο δίσκο.

Η ουσία είναι ότι ο Λυντς είναι μαγικός. Κι όπως κάθε μαγεία νοιώθεις τα αποτελέσματά της απρόβλεπτα. Δεν ξέρεις τι μάγια χρησιμοποιήθηκαν αλλά είσαι μαγεμένος.

Είναι κάποιος εκεί έξω?

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2007

Berlin Alexander Platz


Τη δεκαετία του 20. Ο Φραντζ βγαίνει από τη φυλακή μετά από τέσσερα χρόνια (είχε σκοτώσει την Ιντα). Ο Φραντζ θα γίνει ο ταξιδιώτης του Βερολίνου.. ή πως να τ’ανακαλύψεις όλα από την αρχή..Η πως φτιάχνεται ένα αστικό πνευματικό έπος. Δεν ξέρω πως αλλοιώς να το πω για να το συνοψίσω. Ας πούμε ότι είναι ένα μεγάλο ρομάντζο αγάπης. Οχι μόνο μιας συγκεκριμένης αγάπης. Εκείνο το είδος της αγάπης που αλητεύει ανάμεσα στα σοκάκια μιας μεγαλούπολης.

Τη δεκαετία του 80 ήμασταν μια τεράστια παρέα δύο ατόμων που είχαμε κάνει ρεκόρ παρακολούθησης φασμπίντερ. Κάπου στην Ευρώπη, είχα ντυθεί με τα ρούχα του μικρού εξερευνητή των μικρών στενών και των μικρών κινηματογράφων. Δεν ξέρω αν καταλάβαινα πολλά από αυτά που έβλεπα, ξέρω μόνο ότι είχα μια συνεχή αίσθηση οτι κάπου κάποτε όλα αυτά θα δέσουν στην σειρά που έπρεπε.

Ραντεβού στη πλατεία του Βερολίνου λοιπόν στην Αθήνα. Στοιχηματίζω το dvd μου του εξορκιστή ότι θα είναι εκεί κι ο δεύτερος της παρέας!

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007

GIAN MARIA VOLONTE






















Τι ήθελα και θυμήθηκα τον Τζιαν Μαρία Βολοντέ. Εχω κι εγώ τις αδυναμίες μου...

SACCO E VANZETTI


Το 1927 , 23 Αυγούστου εκτελούνται στη Μασαχουσέτη ο Σάκκο και ο Βαντζέττι. Για όποιον δεν γνωρίζει την ιστορία αμέτρητες αναφορές στο ιντερνετ και βιβλία, μελέτες. Αξίζει να το ψάξετε, οι νεώτεροι, να μάθετε να ζήσετε γεγονότα και εποχές που είναι πολύ μακρικά και πολύ κοντά μας όσο ποτέ..
Το 1971 ο Montaldo γυρίζει ένα φίλμ με τη ζωή τους. Ο Τζιαν Μαρία Βολοντέ και ο Ρικάρντο Κουτσιολα στους βασικούς ρόλους. Τι να προτοθυμηθεί κανείς από το φιλμ.
Απλά δείτε το.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ – Το 1973 ο Μοντάλντο γυρίζει κι άλλο ένα φιλμ με τον Βολοντέ Giordano Bruno.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ.






Ισως είναι πολύ λίγο να πούμε "η πολιτική στο κινηματογράφο", γιατί πολύ απλά ο κινηματογράφος είναι πολιτική. Μια τέχνη που απλώνεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, με εύκολη πρόσβαση, και με όλα τα στοιχεία που μπορούν να συναρπάσουν, να δημιουργήσουν συναισθήματα, να γίνουν συνήθεια είναι πολιτική.
Ακόμα περισσότερο. Μπορεί να διαμορφώσει συνειδήσεις. Η οικιακή έκδοση της κατεύθυνσης των μαζών μέσα από την εικόνα, τον ήχο και τα εκπεμπόμενα συνεχή σήματα, η τηλεόραση, είναι το παράδειγμα που βιώνουν κατά κύριο λόγο οι νέες γενιές.
Ισως και γι'αυτό έχουν αφήσει λιγάκι πιο ήσυχο το κινηματογράφο οι ιθύνοντες, γιατί έχουν με πιο "σοβαρό " mind control να ασχοληθούν.


Ο κινηματογράφος θεωρείται διασκέδαση... από το πλήθος. Ηταν όμως πάντα και θα είναι ο αντικατοπτρισμός συγκεκριμένων μηνυμάτων που "πρέπει" ή "δεν πρέπει" να περαστούν στις μάζες.
Η χολυγουντιανή εικόνα των εκατομυριουχων αστέρων με τις χλιδάτες βίλες και τους σκηνοθέτες με τα γεμάτα λαχταριστές σταρλετ κότερα, είναι αυτό που γνωρίζουν σήμερα οι περισσότεροι νέοι. Είναι η λάμψη, η αφθονία μιας θεαματικής επιτυχίας.
Λίγοι γνωρίζουν ή μάλλον λίγοι ενδιαφέρονται να μάθουν τι έχει παιχτεί αληθινά στην ιστορία του κινηματογράφου.
Διάσπαρτα έχουμε κάπου, κάποτε ακούσει για τον αποκλεισμό κάποιων φίλμ, για τον πόλεμο σε κάποιο σκηνοθέτη. Εχουμε μάθει ότι μερικές ταινίες μπαίνουν στην κατηγορία "ανεξάρτητες" κάποιες άλλες μένουν στο χρονοντούλαπο σαν "καλτ", κάποιες άλλες μείναν σε μια ιδιωτική προβολή και σαν ανάμνηση σε μια σπάνιου τύπου βιντεοκασέτα.

Δεν θέλω να σας κουράσω, απλά ξεκινώντας ένα μεγάλο αφιέρωμα στις ταινίες που εγώ αγάπησα και θεωρώ ότι πρέπει κάθε σκεπτόμενος νέος να ξεψαχνίσει να τις βρει, ήθελα να κάνω μια εισαγωγή πριν τις εικόνες.

Δεν είμαι ικανή να κάνω βαθυστόχαστες αναλύσεις στην κάθε ταινία. Αλλωστε η πιο σπουδαία κριτική σε μια ταινία είναι το ίχνος που μπορεί ν'αφήσει στη σκέψη και στη καρδιά των ανθρώπων, στη γνώση και την αναφορά γεγονότων, χαρακτήρων, καταστάσεων. Μπορεί να είναι η φαντασία σε εικόνες ή η πραγματικότητα. Το ανέφικτο ή το υπαρκτό, Αυτό που θα θέλαμε να γίνει ή αυτό που υπομένουμε.
Ξεκινώ με ΚΩΣΤΑ ΓΑΒΡΑ.

Ημουν μικρή όταν οι γονείς μου με πήγαν να δω τις δυο παραπάνω ταινίες. Μολις είχε ξεκινήσει η μεταπολίτευση και όταν πήγα στη μεγάλη κινηματογραφική αίθουσα ένοιωσα για πρώτη φορά κάτι πρωτόγνωρο. Οτι οι ταινίες αυτές , το γεγονός ότι προβαλόντουσαν σε μια αίθουσα στην Αθήνα, επιβεβαίωνε ότι μια μαύρη σκοτεινή εποχή είχε μόλις τελειώσει.

Είδα πρώτη φορά ανθρώπους με άσπρα μαλλιά να δακρύζουν και νέους να φωνάζουν συνθήματα.
Για μένα οι ήταν οι πρώτες πολιτικές ταινίες που έβλεπα και το πρώτο συναίσθημα επανάστασης που δημιουργησα μέσα μου...
Ηταν από τις πρώτες ταινίες που ένοιωσα τι θα πει μια δύναμη που ονομάζεται κινηματογράφος μπορεί να με παρασύρει εκεί που θέλει.








Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007

ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ ΚΑΛΕΙ ΜΟΣΧΑ!



ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΚΑΛΕΙ ΕΚΑΛΗ ΟΒΕΡ!!!

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ...

Η χώρα όπως βλέπεις έρημη είναι ακόμα
Περιπολεί το αύριο μέσα στ'αποκαίδια της
Που πάμε μετά απ'αυτή την ερημιά?
Πάνω? Κάτω?
Στείλε ένα στίγμα που πρέπει να στρέψουμε τα μάτια..
Φυσάει ένα αεράκι σήμερα χαιρετισμού. Μη γυρίσεις να κοιτάξεις.
Πιό πολύ από την ερημιά
με φοβίζει το πλήθος που δεν έχει που να πάει..
Καλό σου ταξίδι στις ονειροχώρες.

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2007

ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ ΦΟΡ ΕΒΕΡ...


Πάνε πολλές μέρες που το σινεμαδάκι μου έμεινε έτσι. Κάτι οι διακοπές μετά οι στάχτες... η θλίψη. Θα μπορούσα να προτείνω πολλές ταινίες "πολιτικές" να ταιριάζουν στις μέρες, όμως για εμάς εδώ σ'αυτή τη γη αιώνες τώρα καίγεται και γεννιέται ξανά, μια είναι η διαχρονική ταινία που προτείνω κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι συμπόγκίστες απ'ότι είδα.

Μαυρογιαλούρος λοιπόν, γιατί ακόμα ελπίζουμε να υπάρχει φιλότιμο.

Γιατί η ταινία είναι "βαρύ μέταλλο"

Τρίτη 31 Ιουλίου 2007

ΜΙΚΕΛΑΝΤΖΕΛΟ ΑΝΤΟΝΙΟΝΙ

Ενα μεγάλο αντίο και σ'αυτόν. Η έβδομη τέχνη μετράει πολλές απώλειες τις τελευταίες μέρες. Αλλά μάλλον δεν είναι απώλεια γιατί από καιρό με τις ταινίες τους μας ταξίδεψαν πολύ μακριά, τόσο μακριά όπου φόβος δεν υπάρχει..

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2007

ΙΝΓΚΜΑΡ ΜΠΕΡΓΚΜΑΝ

Σήμερα λογικά πρέπει να πούμε ότι έχασε τη παρτίδα με το θάνατο.
Νομίζω όμως ότι την εν λόγω παρτίδα την έχει κερδίσει προ πολλού.
Καλό ταξίδι Ινγκμαρ Μπέργκμαν.

Κυριακή 29 Ιουλίου 2007

FAHRENHEIT 451



Σε μια μελλοντική κοινωνία έχει βρεθεί πλεον ο ένοχος της κατάντιας της ανθρωπότητας. Τα βιβλία! Κάθε είδους βιβλίο. Φαρεναιτ 451 είναι ο βαθμός που γίνονται στάχτη τα βιβλία και μαζί η ανθρώπινη φαντασία, η δημιουργία, η σκέψη, η αναζήτηση. Μοναδική ενημέρωση πια? Η τηλεόραση. Η οποία έχει μπει στη κυριολεξία μέσα στα σπίτι Η τηλεόραση έχει γίνει "η οικογένεια" Σ'ενα τέτοιο κόσμο που αποβάλλει κάθε συναίσθημα, που πετάει στα σκουπίδια όλους τους θησαυρούς της γνώσης κάποιοι θα βρουν πάλι το τρόπο να συνεχίσουν να σκέφτονται και να ονειρεύονται.

Η ταινία δεν έχει θεαματικές σκηνές υπερηρώων όπως στο ανθρώπινο μίσος όπου ο Κρίστιαν Μπειλ με τα φοβερά δερμάτινα κουστούμια του γίνεται κάτι μεταξύ σούπερμαν και επιθεωρητή Κάλαχαν. Οχι το φαρενάιτ είναι μια σύλληψη αριστουργηματική και μια ταινία αριστουργηματική. Μοιάζει με μας. Κοινοί καθημερινοί άνρθωποι, εμείς..

Ανήκει στη μερίδα εκείνη των ταινιών που υπέγραψαν με τρόπο μοναδικό τη δική τους παρουσία στο πάνθεον του κινηματογράφου. Γνωρίζω ότι τα νεώτερα παιδιά έχουν μάθει να ζητούν κάτι εντυπωσιακό, συνίθισαν στους σουπερ ήρωες που λύνουν μόνοι τα προβλήματα της ανθρωπότητας και μπορούν με άνεση να εξολοθρεύουν μέσα από φαντασμαγορικά ντεκόρ, ηχητικά εφέ, εντυπωσιακά όμορφοι άτρωτοι, τέλειοι..

Ομως σ'εκείνα τα παλιά αριστουργήματα κρύβεται η μαγεία. Ο πρώτος σπόρος. Η σύλληψη που στη συνέχεια δημιουργήσε σχολές, αντίγραφα, επαναλήψεις. Η πρώτη σύλληψη που είναι αναγκαστικά απλή, πρωτόγονη, λιτή, δεν έχει ανάγκη από εντυπωσιασμούς γιατί έτσι κι αλλοιώς θα μείνει μέσα στη σκέψη μας, στη καρδιά μας σαν μια μοναδική στιγμή.

Το Μάτριξ ήταν η εντυπωσιακότερη παραγωγή των τελευταίων χρόνων, όμως το "Ζουν ανάμεσά μας" του Κάρπεντερ χρειάστηκε απλά ένα ζευγάρι γυαλιά και δυο ζοχαδιασμένους εργάτες για να γίνει πραγματικότητα.

Ετσι και στο Φαρενάιτ 451 την ώρα που ο πυροσβέστης κάθεται κρυφά αργά τη νύχτα και συλλαβίζει τις πρώτες λέξεις από Ντειβιντ Κοπερφιλντ δειλά στην αρχή μ'ενα πρωτόγνωρο πάθος να απλώνεται στη συνέχεια, ο Τρυφώ γράφει μαζί του τη δική του ιστορία, με την ίδια απαράμιλλη ευαισθησία που το έχει κάνει σε όλες τις ταινίες του.

Αξέχαστη ταινία.

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2007

BRINGING OUT THE DEAD (ΤΑ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ)



Παλιά ταινία, παλιά τα σταυροδρόμια της ψυχής. Εκείνος ο μυστικός τόπος μες στη νύχτα της ύπαρξής μας , που πρέπει να παλέψεις να σώσεις? να σωθείς? Πρέπει να κατευνάσεις την οδύνη σου. Να τριγυρίσεις με μια σειρήνα αναμένη μες τη νύχτα και να μαζέψεις τα κομμάτια του ανθρώπινου πόνου. Την είδα πάλι μετά από χρόνια. Είναι μερικές ταινίες που ο χρόνος δεν έχει σημασία. Αν θα έπρεπε να κάνω μια περίληψη της ταινίας.. Ο Νίκολας Κέιτζ οδηγός ασθενοφόρου. Απλά. Τι το ιδιαίτερο έχει αυτό το ασθενοφόρο? Δείτε την αξίζει :)

Σάββατο 14 Ιουλίου 2007

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...

Ετσι κι αλλοιώς το καλοκαίρι είναι ένα παραμύθι. Είναι η ευκαιρία να φτιάξεις να ζήσεις κάποιο ψέμα. Να αγαπήσεις απότομα κάτι τυχαίο, να προφέρεις τις πιο σοβαρές λέξεις γιατί έτσι κι αλλοιώς θα τις πάρει το κύμμα όταν θ'αρχίσουν τα πρωτοβρόχια. Η εποχή που κλειδώνεις στο σπίτι μαζί με το σβησμένο θερμοσίφονο και το κλειστό ψυγείο την ενοχή του να είσαι άλλο κι άλλο να ονειρεύεσαι..
Ο κινηματογράφος, παραμύθι έτσι κι αλλοιώς έχει ένα ατελείωτο κατάλογο από ονειροεικόνες, διάλεξα τρεις τυχαία όπως τυχαίες είναι οι καλοκαιρινές επιλογές. Δεν υπάρχει πλάνο για τα όνειρα, ούτε εξήγηση. Απλά δεν μπορούμε να φανταστούμε να υπάρχουμε χωρίς αυτά...

Η ΠΑΡΕΑ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ, γιατί ο Νιλ Τζόνταν πάντα είχε μια δική του εκδοχή για τη γυναίκα ακόμα κι αν αυτή λέγεται κοκκινοσκουφίτσα!















ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ, γιατί ο έρωτας είναι μια σειρά απο παρανοήσεις που πρέπει να λύσεις...














Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ, γιατί είναι το αγαπημένο μου παραμύθι, και δεν κατόρθωσα ποτέ να αποφασίσω τι από τα δύο είμαι, και γιατί υποκλίνομαι σ'αυτό το αριστούργημα!

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2007

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΑΙΝΙΑ? ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΝ ΒΡΗΚΑΝΕ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ?? ΝΑ ΤΟ ΔΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΩ!!!

Το Χόλυγουντ αποφάσισε να κάνει κι άλλη μια δοκιμή (ιεροσυλία θα πουν πολλοί)
Ο χαμένος παράδεισος του Μίλτον λοιπόν στις οθόνες μας.

Τελευταία νέα απ΄ότι διαβάζω θα είναι έτοιμο το 2009.
Για το ρόλο του Εωσφόρου, ακούγεται ο Ντάνιελ Γκρεγκ.

Ο άρχοντας θα μοιάζει ταινία απλοική και συνήθης μπροστά σ’αυτό που θα δούμε!!

Και το μεγαλύτερο βάρος θα δωθεί φυσικά σε σκηνές καθόδου των έκπτωτων προς το χάος.
Αυτό θέλω να το δω.

Οταν πρωτοδιάβασα το χαμένο παράδεισο δεν θα μπορούσα καν να διανοηθώ πως θα μπορούσε να αποδωθεί σε εικόνες.
Το παντοδύναμο Χόλυγουντ όμως δεν κολλώνει πουθενά.

Και καλά αυτοί το αποφάσισαν. Τους έκπτωτους τους ρώτησαν ? :)

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2007

ΑΛ ΠΑΤΣΙΝΟ

Χωρίς σχόλια ή μελετημένες αναλύσεις απλά είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός.

Ο ΕΜΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ


Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ


Ο ΝΟΝΟΣ


ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ


Sea of love


ΤΟ ΨΩΝΙΣΤΗΡΙ


ΣΕΡΠΙΚΟ


DOG DAY


ΠΑΝΙΚΟΣ ΣΤΟ ΝΗΝΤΛ ΠΑΡΚ


SCARFACE


και όλες οι άλλες ταινίες..

Τρίτη 26 Ιουνίου 2007

BEING THERE..



Το καλοκαίρι το αφιερώνω πάντα στο να βλέπω ξανά και ξανά τις παλιές ταινίες. Παλιές τρόπος του λέγειν.. Πόσο παλιός μπορεί να είναι ο Τσανς ο κηπουρός που η ζωή του μέσα από το "χαλασμένο τηλέφωνο" γίνεται ο απίστευτος Τσονσυ Γκάρντνερ!!! Χιουμορ που σπάει κόκκαλα. Οπως πάντα. Το είδα για να δω ξανά και ξανά τον Τσανς να επαναλαμβάνει στο κάθε τι με απόλυτη σιγουριά "το είδα στη τηλεόραση". Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...

Δεν συζητώ για την απίστευτη κωμικοτραγική ερωτική σκηνή όπου η Σιρλει Μακ Λειν τα δίνει όλα για να τον παρασύρει και εκείνος είναι εκεί καρφωμένος με το τηλεκοντρόλ να αντιγράφει μαθήματα γιόγκα!!! Ούτε για όλο τον υπόλοιπο σαρκασμό που ξεχειλίζει τραγικά σε κάθε σκηνή..

Πιο πολύ απ'ολα όμως εκείνο το γνωστό ύφος, που δεν ξέρεις αν πρέπει να τρομάξεις ή να γελάσεις...

Μερικές ταινίες γίνανε για να είναι εκεί πάντα παρούσες. Φρέσκιες, ολοζώντανες όπως η πρώτη μέρα προβολής. Ακραίο χιουμορ του παραλογισμού μας, της ανυπαρξίας μας, του καθημερινού ζωτικού μας ψέματος, της ανοησίας μας και της απόλυτης μοναξιάς μας...
Κι ο Τσανς ο κηπουρός με το τηλεχειριστήριο στο χέρι εκεί ανέκφραστος επικίνδυνα σοβαρός, να μας το υπενθυμίζει!

Οπως στη ταινία, ότι και να μας πει εμείς θα ακούσουμε αυτό που θέλουμε αυτό που ορίζει το δικό μας παραμύθι, αλλα η αλήθεια θα είναι εκεί τραγική και κωμική μαζί πέρα από εμάς πέρα από τις κρυφές επιθυμίες μας. Η αλήθεια είναι τόσο απλή όσο ποτέ δεν θα θελήσουμε να παραδεχτούμε.

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2007

ΑΣΤΕΡΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ Τ'ΑΣΤΡΑ..



Αυτά τα μάγια που μου έκαναν όταν ήμουν πολύ μικρή δεν θα θελήσω ποτέ να λύθούν. Πρέπει να ήμουν μόλις στη πρώτη δημοτικού όταν η μητέρα μου είχε την απίθανη ιδέα να με πάρει από το χεράκι, με κάθισε σε μια πάνινη πολυθρόνα στο θερινό σινεμά της γειτονιάς μας, μου αγόρασε κι ένα σακουλάκι πατατάκια (ή πασατέμπο δεν θυμάμαι..) και είδα τη ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ Τ'ΑΣΤΡΑ.

Εκεί πρέπει να γίναν τα μάγια πάνω μου. Η μαγική βεργούλα του Μίκυ βγήκε από την οθόνη προσπέρασε τα γιασεμιά που μοσχοβόλαγαν και σταμάτησε επάνω μου. Ενας ολόκληρος κόσμος από όνειρα ανακατεμένα με κάθε λογής συναισθήματα με πλυμήρισαν. Και ήξερα ότι εκείνη ακριβώς τη νύχτα απόκτησα ένα ισόβιο φίλο. Ενα φίλο που δεν θα μ'εκανε ποτε να μετανιώσω που τον γνώρισα. Τον κινηματογράφο.

Τώρα τόσα χρόνια μετά, ανάμεσα σε όλα τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τα βήματά μου, ανάμεσα σε όλες τις χαρές και τις λύπες, θυμήθηκα προχτές το βράδυ καθισμένη ανάμεσα στα παιδιά μου στο θερινό σινεμά της γειτονιάς καθώς μασουλάγαμε πάλι τα πατατάκια μας και πίναμε το παγωμένο αναψυκτικό, ότι αυτή η μαγεία είναι εκεί παρούσα πάντα. Επέζησε ανάμεσα στη μόλυνση που σκεπάζει τα πάντα, επέζησε όπως και το γιασεμί που μυρίζει ακόμα, όπως το γαύγισμα του αδέσποτου που ταράζει την ησυχία της ταινίας, όπως το αεράκι που φυσάει αργά στη βραδινή παράσταση και σε κάνει να φοράς το απαραίτητο ζακετάκι...

Τα καλυτέρα μας χρόνια δεν φύγαν. Κρύβονται ανάμεσα στα χαλίκια στα θερινά τα σινεμά...