ΣΑΝ ΜΙΚΡΟ ΣΙΝΕΜΑ..

Ημουν κάπου 14? 15? Ούτε θυμάμαι καλά καλά. Πηγαίναμε με μια φίλη μου βόλτα και βαριόμασταν υπερβολικά. Πιάνει και μια ξαφνική βροχή και το μόνο που θέλαμε ήταν να τρυπώσουμε κάπου ήσυχα. Το πρώτο μέρος που βρέθηκε μπροστά μας για φιλοξενία ήταν ένα μικρό συνοικιακό σινεμαδάκι. Ούτε ξέραμε τη ταινία που έπαιζε απλά μπουκάραμε μέσα να περάσουν δυό ωρίτσες με.. «κάτι»..

Η ταινιούλα λεγόταν «η φωλιά του κούκου» κι όταν βγήκα σκέφτηκα ότι από δω και στο εξής έπρεπε να προσέχω ιδιαιτέρως που τρυπώνω ή να είμαι προετοιμασμένη όταν βγω να είμαι «αλλοιώς».
Υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν μπορούν να μείνουν στην επιφάνειά σου. Κι υπάρχουν πολλοί τρόποι να τρυπώσουν μέσα σου ή να βγουν μέσα από σένα.

Μια εικόνα στη γωνία του πάρκου που σε στοιχειώνει, ένας λόγος που σ’εκανε να δακρύσεις, μια μουσική από το διπλανό αυτοκίνητο που σου μπάζει μέσα σου μερικές αναμνήσεις που είχες κάπου πετάξει, δυό άνθρωποι που σε παρακίνησαν στη πρώτη επανάσταση , ένας θεός που σ’εκανε να τον πιστέψεις, ένας αρχηγός που σε πρόδωσε... υπάρχουν τόσα που τρυπώνουν μέσα σου ανελέητα και σε «χτίζουν».

Για μένα σ’ολα αυτά, προσθέτω και όλες τις σκέψεις που γεννήθηκαν μέσα σε κάποια σκοτεινή αίθουσα. Η μάλλον που «αναστήθηκαν» από τον ύπνο.
Ναι σαν ψυχ-αγωγή μπορώ να δω και τον κινηματογράφο όπως όλες τις τέχνες. Ασχετά πολλές από αυτές δεν τις πλησιάσα όσο τους άξιζε...

Κι εκείνοι οι πονηροί έτσι τον βλέπουν. Σαν ψυχο-χειραγώγηση.
Αλλά έλα που όλο και κάτι τους ξεφεύγει που δεν περίμεναν πως κάποιος θα πει?

Εκεί στο απρόσμενο ξεμπρόστιασμα μπλεγμένο από λόγο, εικόνα, ήχους καραδοκεί η πεινασμένη καθημερινότητα να πάρει μια μικρή γεύση.
Μετά απο δυο ωρίτσες μπορείς να έχεις μασουλήσει δυο σακούλες ποπ κορν ή το κρέας σου.
Μπορείς.