ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΙΝΕΦΙΛ?

Παλιά πικραμένη ιστορία. Οι κριτικοί, οι σινεφιλ.. και οι άλλοι. Ο κριτικοί θεωρούν τους ευατούς τους σίγουρα σινεφίλ, οι σινεφίλ θεωρούν τον ευατό τους το κάτι άλλο, και οι υπόλοιποι θεατές τριγυρνούν στις αίθουσες γενικώς.

Είναι ο διαχωρισμός του κοινού των μεγάλων και των "ειδικών" αιθουσών.
Ολα αυτά θα είχαν μια ουσία, ένα νόημα αν πραγματικά συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Αν ρωτήσετε ένα νέο άτομο να σας δώσει τον ορισμό του σινεφίλ τι ακριβώς νομίζετε ότι θα πει?

"Κάποιος που πηγαίνει μόνο στις ταινίες που εγώ συνήθως κοιμάμαι". Ετσι απλά. Για το κόσμο γενικώτερα η ιδέα του σινεφίλ είναι ένα άτομο που μόλις του πεις "ξέρεις μου άρεσε πολύ ο άρχοντας των δαχτυλιδιών" θα κάνει ότι κι ένας κριτικός. Θα σου αραδιάσει 350 ταινίες άγνωστες (πολλές από αυτές ντοκυμαντέρ και μικρού μήκους) οι οποίες έχουν να πουν πολύ σπουδαιότερα πράγματα, οι πιο προχωρημένοι θα σου πουν ότι ο Τζάσκον σταμάτησε στην τάδε ταινία του 1821 και μετά απλά έγινε εμπορικός.

Τώρα γιατί σου άρεσε ο άρχοντας δεν ενδιαφέρει κανέναν από "τα κολλημένα" άτομα να μάθει.

Η αδικία όμως δεν διαπράτεται ανάμεσα σ'εκείνον που αισθάνεται να είναι σκάλες ανώτερος από σένα σε γνώσεις σε ότι αφορά τον κινηματογράφο και σε σένα που δεν σε νοιάζει καν τι γνώμη έχει για τις ταινίες που σου αρέσουν, η αδικία διαπράτεται έναντι των αληθινών σινεφίλ.

Δηλαδή εκείνων των ανθρώπων που έξω από κλισέ, υποδείξεις, ταμπού, κολλήματα, βλέμματα απαξιωτικά, κατσούφικες και απομωνομένες μούρες, ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ και βάζουν σαν υπότιτλο τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τα όνειρα που διαγράφουν μέσα από αυτή τη τέχνη.

Είναι αδικία να συνεχίζεται αυτός ο διαχωρισμός απαξίωσης για μια τέχνη που είναι μια ατέλειωτη μαγική βόλτα σ'ενα κόσμο χωρίς όρια, χωρίς κανόνες, ένα κόσμο λατρεμένα υπερβολικό...

Η κινηματογραφική απομόνωση σε μια πεισματάρικη άποψη είναι το ίδιο ανούσια με την αντίθετη πλευρά του βλέπω δηλαδή μια ταινία απλά για να περάσει η ώρα επειδή δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω ή γιατί εκεί πήγαν όλοι και πάω κι εγώ....

Ο κινηματογράφος δεν μπορεί να περιοριστεί από κανέναν ειδήμονα όπως ακριβώς δεν μπορεί να περιοριστεί η ανθρώπινη σκέψη.
Γιατί τι παραπάνω είναι από την εικόνα σκέψεων? Καλές ή κακές, όμορφες ή άσχημες, υψηλού ή χαμηλού επιπέδου είναι ακριβώς όπως η ζωή.

Μια μερίδα γεύεται αυτό που της δίνουν χωρίς να ψάχνει κάτι παραπάνω, κάποιοι άλλοι θέλουν να φθάσουν παραπέρα, άλλοι κάνουν κάτι σκεφτόμενοι απλά το κέρδος, άλλοι προσπαθούν να υλοποιήσουν ένα όνειρο, και κάποιοι άλλοι απλά θέλουν να διασκεδάσουν με τη ψυχή τους.

Ο κινηματογράφος δίνει την ευκαιρία, να επιλέξεις ανάμεσα σε εκατομύρια όνειρα. Να επιλέξεις αυτό που νοιώθεις πιο δικό σου. Δίνει την ευκαιρία να νοιώσεις μια υπέρτατη απόλαυση ή να περάσεις δυο ώρες που δεν θα θυμάσαι μόλις βγεις από την αίθουσα.
Αλλες φορές σου μοιάζει, άλλες φορές βλέπεις αυτό που θάθελες να ζήσεις, άλλες φορές είναι μια καταγγελία κι άλλες ένα ακόμα ψέμμα όπως τόσα γύρω μας.

Η ουσία όμως είναι ότι εσύ μόνος, επιλέγεις τι θα διαλέξεις και τι θα αγαπήσεις. Οπως σε κάθε μορφή τέχνης.
Κι όσο πιο πολύμορφη είναι η ψυχή σου όσο πιο πολλά λαχταράει, τόσο πιο πολλά μπορείς να νοιώσεις να ανακαλύψεις και να επιλέξεις σε δεκάδες διαφορετικά επίπεδα και κατηγορίες. Οσο πιο απόμακρη και μονόχνοτη έχει γίνει τόσο πιο λίγα θα βρεις να σ'αρέσουν.

Για ν'αποδεχτείς την ποικιλλία που προσφέρει ο κινηματογράφος πρέπει να αποδεχτείς ότι είσαι πολλά μαζί. Να αποδεχτείς ότι είσαι γαλήνιος και βίαιος, ότι αγαπάς και μισείς, ότι έχεις μίζερα συναισθήματα και ανώτερα. Οτι έχεις σάρκα και πνεύμα. Αν δεν έχεις αποδεχτεί την το καλό και το κακό που συνυπάρχουν μέσα σου, το φτηνιάρικο και το πολύτιμο μερίδιο σου πως θα ακολουθήσεις, θα κατανοήσεις αυτό τον απέραντο κόσμο?

Κινηματογράφος είναι μια ακόμα ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΤΕΧΝΗ άρα περικλείει απλά ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ με τα όνειρα και τους εφιάλτες του σε όλες τις μορφές τους.