ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΖΩΗ Μ’ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ..

Πριν ανοίξω αυτό το μπλογκάκι για τον κινηματογράφο είχα πολλές αμφιβολίες.
Σκεφτόμουν τι ακριβώς να γράψει κάποιος για κάτι που είναι ένα απίθανο κομμάτι του ευαυτού του. Οταν περιγράφεις κάτι απέξω μπορείς να συγκεντρώσεις εύκολα τις σκέψεις τις εικόνες να αναλύσεις, να εξηγήσεις, να δώσεις απαντήσεις .

Ομως για τον κινηματογράφο δεν θα μπορούσα να είμαι ποτέ ένας παρατηρητής.
Οταν πριν πολλά χρόνια η παρέα τότε των σχολιαρόπαιδων που ήμασταν ψάχναμε διάφορα πράγματα για το μέλλον, με πειράζαν όλοι λέγοντάς μου, «καλά εσύ κάποια στιγμή θα είσαι ένας κακιασμένος, μισητός κριτικός κινηματογράφου»..
Φυσικά αυτό έμεινε ένα πείραγμα... Δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω κριτικός.

Να κρίνω πως θα πρέπει να σκεφθούν οι υπόλοιποι όταν βλέπουν μια ταινία? Να κρίνω εκείνον που πήρε μια κάμερα κι αλώνισε τις σκέψεις του για να γεννήσει τις όποιες εικόνες? Πως θα μπορούσα? Τι ευθύνη θαταν αυτή?
Θα μπορούσα να πω απλά μια γνώμη ή να εκφράσω ένα συναίσθημα που θα γεννιόταν μέσα μου από ότι έβλεπα... αλλά να κατατάξω να τεμμαχίσω να θάψω ή να στολίσω μια ταινία, μπα δεν ήταν των δυνατοτήτων μου.

Ολη μου τη ζωή προσπάθησα να κρατήσω μια ισορροπία στις μάχες. Να επιζητώ τη γαλήνη των συναισθημάτων ανάμεσα στις εκρήξεις, προσπάθησα να βαδίζω ανάμεσα στο θετικό και το αρνητικό με μέτρο. Δεν έφθασα σε καμμιά βιωματική υπερβολή.
Και δεν θα μπορούσα να πω ότι η καθημερινότητά μου ήταν συγκλονιστικά απίστευτη. Ηταν , είναι μια ζωή όπως όλες οι άλλες απλοικές ζωές με μικροδιαφορές που την κάνουν δική μου..

Ο κινηματογράφος ήταν η δεύτερη ζωή μου. Η ζωή χωρίς μέτρο. Εκεί χώρεσε η ανισορροπία των συναισθημάτων μου, η αγωνία της σκέψης μου, οι υπερβολές των επιθυμιών μου, ο όμορφος και ο άρρωστος ψυχικός μου κόσμος. Ηταν η ζωή που δεν είχε κανένα κανόνα κανένα περιορισμό δεν υπήρχε κάτι που να μην μπορούσε να εκφραστεί ή να μην γίνει. Οπως ακριβώς τα όνειρά μου.

Ανοίγοντας αυτό το μπλογκάκι θα κάνω κάτι παρόμοιο. Θα αναφέρω μικρές και μεγάλες σκέψεις από τις εικόνες που έχουν ζωγραφιστεί στο μυαλό μου ακολουθώντας το κινηματογράφο 30 χρόνια τώρα.... (ναι κάπου στα 15 μου πρέπει να ήταν η πρώτη πραγματική επαφή με αυτή τη τέχνη)...

Οσοι νοιώθουν κάτι παρόμοιο ξέρουν, ότι μετά από χρόνια δεν θυμάσαι καν τι έχεις δει, απλά από το κάθε τι έχει μείνει μια εικονα να το χαρακτηρίζει, ένα συγκεκριμένο συναίσθημα που έχει πάρει τη θέση του μέσα σου και κάποια στιγμή σε μια προσεχή σκηνή αναδύεται στη πρώτη του λάμψη και σου θυμίζει όλα εκείνα που ήσουν εκείνη τη στιγμή που το πρωτοείδες....

Σήμερα πια δεν θα μπορούσα να περιγράψω μια ταινία που βλέπω σε κάποιον, δεν θα μπορούσα να αφηγηθώ αξιοπρεπώς την πλοκή της. Γιατί κάθε ταινία για μένα είναι μεγάλες ξεχωριστές λεπτομέρειες.....
Και αν το καταφέρω γι’αυτές τις λεπτομέρειες θα σας μιλάω.

Οσο για τις ταινίες που γράφω παρακάτω? Σκέφτηκα να ξεκινήσω προτείνοντας μερικές .. και φυσικά ανακάλυψα ότι θα έπρεπε να γράφω ώρες και πάλι δεν θα έφτανε, οπότε έφτιαξα ένα μίγμα από αγαπημένες ταινίες και υπόσχομαι και στις υπόλοιπες να τους χαρίσω τη θέση που τους αξίζει σιγά σιγά!