Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ.

Ισως είναι πολύ λίγο να πούμε "η πολιτική στο κινηματογράφο", γιατί πολύ απλά ο κινηματογράφος είναι πολιτική. Μια τέχνη που απλώνεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, με εύκολη πρόσβαση, και με όλα τα στοιχεία που μπορούν να συναρπάσουν, να δημιουργήσουν συναισθήματα, να γίνουν συνήθεια είναι πολιτική.

Ακόμα περισσότερο. Μπορεί να διαμορφώσει συνειδήσεις. Η οικιακή έκδοση της κατεύθυνσης των μαζών μέσα από την εικόνα, τον ήχο και τα εκπεμπόμενα συνεχή σήματα, η τηλεόραση, είναι το παράδειγμα που βιώνουν κατά κύριο λόγο οι νέες γενιές.

Ισως και γι'αυτό έχουν αφήσει λιγάκι πιο ήσυχο το κινηματογράφο οι ιθύνοντες, γιατί έχουν με πιο "σοβαρό " mind control να ασχοληθούν.

Ο κινηματογράφος θεωρείται διασκέδαση... από το πλήθος. Ηταν όμως πάντα και θα είναι ο αντικατοπτρισμός συγκεκριμένων μηνυμάτων που "πρέπει" ή "δεν πρέπει" να περαστούν στις μάζες.

Η χολυγουντιανή εικόνα των εκατομυριουχων αστέρων με τις χλιδάτες βίλες και τους σκηνοθέτες με τα γεμάτα λαχταριστές σταρλετ κότερα, είναι αυτό που γνωρίζουν σήμερα οι περισσότεροι νέοι. Είναι η λάμψη, η αφθονία μιας θεαματικής επιτυχίας.

Λίγοι γνωρίζουν ή μάλλον λίγοι ενδιαφέρονται να μάθουν τι έχει παιχτεί αληθινά στην ιστορία του κινηματογράφου.

Διάσπαρτα έχουμε κάπου, κάποτε ακούσει για τον αποκλεισμό κάποιων φίλμ, για τον πόλεμο σε κάποιο σκηνοθέτη. Εχουμε μάθει ότι μερικές ταινίες μπαίνουν στην κατηγορία "ανεξάρτητες" κάποιες άλλες μένουν στο χρονοντούλαπο σαν "καλτ", κάποιες άλλες μείναν σε μια ιδιωτική προβολή και σαν ανάμνηση σε μια σπάνιου τύπου βιντεοκασέτα.

Δεν θέλω να σας κουράσω, απλά ξεκινώντας ένα μεγάλο αφιέρωμα στις ταινίες που εγώ αγάπησα και θεωρώ ότι πρέπει κάθε σκεπτόμενος νέος να ξεψαχνίσει να τις βρει, ήθελα να κάνω μια εισαγωγή πριν τις εικόνες.

Δεν είμαι ικανή να κάνω βαθυστόχαστες αναλύσεις στην κάθε ταινία. Αλλωστε η πιο σπουδαία κριτική σε μια ταινία είναι το ίχνος που μπορεί ν'αφήσει στη σκέψη και στη καρδιά των ανθρώπων, στη γνώση και την αναφορά γεγονότων, χαρακτήρων, καταστάσεων. Μπορεί να είναι η φαντασία σε εικόνες ή η πραγματικότητα. Το ανέφικτο ή το υπαρκτό, Αυτό που θα θέλαμε να γίνει ή αυτό που υπομένουμε.

Ξεκινώ με ΚΩΣΤΑ ΓΑΒΡΑ.

Ημουν μικρή όταν οι γονείς μου με πήγαν να δω τις δυο παραπάνω ταινίες. Μολις είχε ξεκινήσει η μεταπολίτευση και όταν πήγα στη μεγάλη κινηματογραφική αίθουσα ένοιωσα για πρώτη φορά κάτι πρωτόγνωρο. Οτι οι ταινίες αυτές , το γεγονός ότι προβαλόντουσαν σε μια αίθουσα στην Αθήνα, επιβεβαίωνε ότι μια μαύρη σκοτεινή εποχή είχε μόλις τελειώσει.

Είδα πρώτη φορά ανθρώπους με άσπρα μαλλιά να δακρύζουν και νέους να φωνάζουν συνθήματα.

Για μένα οι ήταν οι πρώτες πολιτικές ταινίες που έβλεπα και το πρώτο συναίσθημα επανάστασης που δημιουργησα μέσα μου...

Ηταν από τις πρώτες ταινίες που ένοιωσα τι θα πει μια δύναμη που ονομάζεται κινηματογράφος μπορεί να με παρασύρει εκεί που θέλει.