Κυριακή 29 Ιουλίου 2007

FAHRENHEIT 451



Σε μια μελλοντική κοινωνία έχει βρεθεί πλεον ο ένοχος της κατάντιας της ανθρωπότητας. Τα βιβλία! Κάθε είδους βιβλίο. Φαρεναιτ 451 είναι ο βαθμός που γίνονται στάχτη τα βιβλία και μαζί η ανθρώπινη φαντασία, η δημιουργία, η σκέψη, η αναζήτηση. Μοναδική ενημέρωση πια? Η τηλεόραση. Η οποία έχει μπει στη κυριολεξία μέσα στα σπίτι Η τηλεόραση έχει γίνει "η οικογένεια" Σ'ενα τέτοιο κόσμο που αποβάλλει κάθε συναίσθημα, που πετάει στα σκουπίδια όλους τους θησαυρούς της γνώσης κάποιοι θα βρουν πάλι το τρόπο να συνεχίσουν να σκέφτονται και να ονειρεύονται.

Η ταινία δεν έχει θεαματικές σκηνές υπερηρώων όπως στο ανθρώπινο μίσος όπου ο Κρίστιαν Μπειλ με τα φοβερά δερμάτινα κουστούμια του γίνεται κάτι μεταξύ σούπερμαν και επιθεωρητή Κάλαχαν. Οχι το φαρενάιτ είναι μια σύλληψη αριστουργηματική και μια ταινία αριστουργηματική. Μοιάζει με μας. Κοινοί καθημερινοί άνρθωποι, εμείς..

Ανήκει στη μερίδα εκείνη των ταινιών που υπέγραψαν με τρόπο μοναδικό τη δική τους παρουσία στο πάνθεον του κινηματογράφου. Γνωρίζω ότι τα νεώτερα παιδιά έχουν μάθει να ζητούν κάτι εντυπωσιακό, συνίθισαν στους σουπερ ήρωες που λύνουν μόνοι τα προβλήματα της ανθρωπότητας και μπορούν με άνεση να εξολοθρεύουν μέσα από φαντασμαγορικά ντεκόρ, ηχητικά εφέ, εντυπωσιακά όμορφοι άτρωτοι, τέλειοι..

Ομως σ'εκείνα τα παλιά αριστουργήματα κρύβεται η μαγεία. Ο πρώτος σπόρος. Η σύλληψη που στη συνέχεια δημιουργήσε σχολές, αντίγραφα, επαναλήψεις. Η πρώτη σύλληψη που είναι αναγκαστικά απλή, πρωτόγονη, λιτή, δεν έχει ανάγκη από εντυπωσιασμούς γιατί έτσι κι αλλοιώς θα μείνει μέσα στη σκέψη μας, στη καρδιά μας σαν μια μοναδική στιγμή.

Το Μάτριξ ήταν η εντυπωσιακότερη παραγωγή των τελευταίων χρόνων, όμως το "Ζουν ανάμεσά μας" του Κάρπεντερ χρειάστηκε απλά ένα ζευγάρι γυαλιά και δυο ζοχαδιασμένους εργάτες για να γίνει πραγματικότητα.

Ετσι και στο Φαρενάιτ 451 την ώρα που ο πυροσβέστης κάθεται κρυφά αργά τη νύχτα και συλλαβίζει τις πρώτες λέξεις από Ντειβιντ Κοπερφιλντ δειλά στην αρχή μ'ενα πρωτόγνωρο πάθος να απλώνεται στη συνέχεια, ο Τρυφώ γράφει μαζί του τη δική του ιστορία, με την ίδια απαράμιλλη ευαισθησία που το έχει κάνει σε όλες τις ταινίες του.

Αξέχαστη ταινία.

Δεν υπάρχουν σχόλια: